Klenteng Poncowinatan, Yogyakarta, Indonesia

Lieve Allemaal,

In Bali heeft het gamelan jeugdorkest een aantal avonden flink geoefend. Een kort, simpel riedeltje dat er goed moest worden ingestampt, het duurde uren. Geluid draagt ver… De ceremonies vliegen om je oren deze dagen. Eethuisjes sluiten, straten worden afgesloten, iedereen is dagen druk. Offers all over the show, een hond of een gans laten het leven, bidden, bloemen, fruit… en dan zal het wellicht nog beter gaan.
Ook in het Bali van vandaag is de focus op wat god / de goden behoeven. Of misschien op niet uit de toon vallen bij de buren. Volgens Frans steeds meer gemopper over een toch wel erg druk geloofsleven.
Nu in Yogyakarta – ik ben hier om wat meubels te vinden – andere en toch soortgelijke zaken. In het hotel mogen twee kleine meisjes, ik schat een jaar of 3 – 4, ‘zwemmen’ in het pierebadje. Lange broek, lange mouwen en een hoofddoekje om. Naar hun ogen te oordelen zijn het best mooie kinderen…
In de chinese tempel danste vanavond de draak. Acht jongemannen liepen veertig kilometer met die ‘draak’ en mochten daarbij niet praten. Traditie weet u wel? Oogstfeest bij volle maan, het was wel mooi en in ieder geval veel blij lachende mensen.

De dubbele bodem – vrij naar Godfried Bomans – zit er nog stevig in. Althans, vanaf de buitenkant gezien. Er is genoeg om te kritiseren maar de adat – religie en gedragsregels die daar al dan niet uit voortvloeien – vormt de maatschappij tot hoe die is en houdt, naar mijn idee, ook veel overeind in een land waar iedereen bij één van de godsdiensten moét horen. ‘Er is één god en die heeft vele namen’ zegt de Indonesiër. Want ook hier moeten we het, in respect voor de ander, samen doen.
Mij maakt het soms kriegel te zien hoe de groep mensen stuurt en beknot en de mooiste bloemen vaak niet eens laat ontluiken maar ook; de simpele eenvoud waarmee het leven en de omstandigheden, inclusief dood en ongeluk, geaccepteerd (kunnen) worden dwingt respect af.

Ik vraag me af hoe lang het nog duurt voor de dubbele bodem wegvalt – en óf hij wegvalt. De stroom van toeristen heeft zijn invloed op het wereldbeeld van mensen hier en daar zitten positieve aspecten aan. Maar er wordt ook nogal wat ‘geïmporteerd’ dat niet bijdraagt aan een mooiere wereld. Gelijk zo vaak verschuift het accent naar de centjes. Ac-centjes? Hoeveel mag geluk nou nog kosten?
Droom en visie zijn, ook hier, zeldzaam.
Panta rei – alles stroomt. Het blijft aan onszelf om hier en daar een steen te verleggen in die stroom. Kansen genoeg, elke dag.

Intussen ben ik bezig met het nieuwe huis dat gebouwd gaat worden. Het wordt een limasan, een javaans houten huis, een beetje als een joglo. Zegt je misschien niets; hieronder foto’s van een restaurant dat gelijk is aan mijn toekomstige huis.
Het is helemaal gemaakt van teakhout en op zijn minst zo’n 60 – 70 jaar oud. Grote kamer, ruim terras, slaapkamer en, jawel, een gastenkamer. Ik zie je wel komen.
Eind deze week wordt begonnen met het fundament en dan, een maand later, wordt het huis er opgezet. Badkamer eraan, keuken eraan en dan heb ik begin december weer een eigen plek. Het landje is wel iets kleiner dan in Afrika, 1% daarvan.
De locatie is aan de rijstvelden; uitzicht (voorlopig) helemaal prachtig. Ik zal er in de volgende blog een foto van bijvoegen. Groen.

Het is een plezier om in Yogya te zijn. Vrienden en bekenden van lang geleden, op straat wordt ik doorlopend aangesproken. ‘Eeeh, Frank van den Ham’ zegt de becek rijder (fiets taxi) die me jaren geleden voor een tientje of zo te pakken had. En hij staat erop me vandaag gratis rond te rijden. Ganti rugi, het verlies goedmaken. Op de motor, dat wel. Want de meeste becak rijders hebben tegenwoordig een motorfiets ernaast. En becaks met een hulpmotor zijn ook al gesignaleerd. Panta rei.

Lieve groet

Frank