Lieve Allemaal,

Misschien had ik het donderdagavond aan moeten zien komen, opeens liep er een zwarte kat ín huis – geen idee waar vandaan. Toen ik vrijdag de opengebroken deur zag dacht ik alleen maar ‘oh, het is weer zover’. Niet verschrikkelijk boos of geschokt, gewoon, de zoveelste inbraak. In Afrika telde ik er negen. Een uurtje weggeweest en de laptop was weg. De rest hadden ze gelaten, dacht ik… Een inbraak is een degelijke reden voor een borrel en die heb ik genomen. Frans is gekomen voor morele steun, Ketut en Par waren. Een dubieus verhaal wel, de daders moeten geweten hebben dat ik even weg ging, dat ik een mooie leren tas had voor die laptop… en hoe ze de deur open hebben gekregen is ook een raadsel. Het lost het feit niet op maar dan is lang praten goed en dat hebben we gedaan. En toen naar bed. De eerste nacht viel wel mee (borrel?), de tweede nacht was Africa revisited. Niet de schoonheid waarvan ik dozen vol bewaar maar zweterige nacht-uren – de laatste maanden zijn er toch al niet vrij van – geïntensiveerd. Er is meer weg dan alleen een laptop…

Vandaag lekker schrijven op het terras, het is mooi weer hoewel erg warm, en ik heb uitzicht op mijn vijver die van de week – overnacht – opeens vol stond met waterhyacinten. Die zijn alweer weg, ze bleven maar een paar dagen, en nu staat er een heel stel lotusbloemen te bloeien. Toch een beetje de koningin onder de waterplanten. Statig en voornaam staan ze midden in het water mooi te wezen. Het is zo’n zondag van genieten. En sommige dingen liepen uitstekend deze week. Ik heb een graveur gevonden die, heel mooi, heel kleine lettertjes kan graveren (zandstralen) en nog zeer betaalbaar ook. Ik kon dus ook, niet grappig, een nieuwe laptop kopen. Veel op de motor rond geknord, op twee wielen door de bocht maar dat is bij een motor normaal, en geluk gehad met het verkeer. Ik kon genieten onderweg. De hulp is er niet en ook de bouw naast mij lag de meeste dagen stil want het was Galungan, een Balinees feest dat twee keer per jaar terugkomt en een aantal dagen duurt – talloze offers vol met fruit en bloemen en wat de goden niet namen (alles dus) mocht ik hebben. Volle koelkast. Ik doe, helemaal nieuw voor mij, fruitontbijt, fruitige lunch en fruitdesserts. Bestaat er vitaminevergiftiging? Vlak erna kwam Kuningan – gisteren en vandaag – alweer met veel offers. Voor elk huis staat een penjor, een hoge rijkversierde bamboetak, hetgeen op veel plekken is ontaard in een wedstrijd van ‘wie de mooiste heeft’. Prestige is de hoofdprijs, hele maandsalarissen gaan eraan op. De dictatuur van een religie denk ik, om mezelf al snel te corrigeren want geen god vraagt om (te) dure penjors. Ook niet om kruizen van goud en edelstenen of welke ‘statusverhogende’ onzin dan ook. Het verschil tussen de status van dure merkkleding willen of een mooiere, grotere penjor is natuurlijk wel dat je penjors aan godsdienst wijten kunt. Mmm, mooi pak voor naar de kerk, da’s toch eigenlijk ook… Het verschil tussen cultuur en religie; niet altijd makkelijk schijnt het. Hirsi Ali komt er in haar boek ‘mijn vrijheid’ niet uit en Wilders ging er vorige week plat mee op zijn gezicht in een interview met O’Keefe. Hij wist niets meer dan een telkens herhaald ‘I don’t care…’. Je zou hopen dat het zelfkennis was; I don’t care. In de peilingen, gekmakende onzin overigens, is zijn partij weer de grootste. Hello people, he doesn’t care. Of is dat een aanbeveling? Mensen gezocht die er wel om geven. De diepgang van solidariteit toont zich in krappe tijden, en dan valt het wat tegen. Ja minister, je kunt proberen eigenbelang als ontwikkelingshulp te verkopen. Het zal bij de ‘I don’t cares’ instemmend ontvangen worden. Zie je wel! Maar het zijn de kleren van de keizer. Gooi het hele systeem op de schop. Zet die, business class vliegende, four wheel drive rijdende, ontwikkelingsmetoten eruit. Ga met een kritische stofkam door elk programma en ga aan het werk met de ‘do cares’. Blijf verbonden. Yes, I do care! We zien het te weinig.

Ik zie een Amerikaanse uitzending van X-Factor, mensen met veel maar ook personen zonder enig talent komen aan bod. Ik ben overtuigd dat er een voorselectie is, als ze dat niet hadden werd die jury geconfronteerd met duizenden kandidaten. Ze kiezen dus spektakel voor het publiek. Een verwarde homo-jongen – verward omdat hij denkt een ster, een diva zelfs, te zijn terwijl hij er helemaal niets van bakt – komt op. Publiek joelt hem uit, de jury zeikt hem af. Dan maakt hij een fout; hij ettert terug. Al wegzakkend in het moeras van afschuw van publiek en jury, bekt hij de geshockeerde jury leden af tot hij haast door security moet worden verwijderd. De jury is witheet, dit hebben ze nog nooit meegemaakt. Beroemde sterren afgebekt door een… ja door een wat eigenlijk? Slachtoffer? De Romeinen (en zij niet alleen geloof ik) organiseerden spektakels waarbij mensen voor de leeuwen werden gegooid. Of nijlpaarden, of wilde olifanten.., het ging om genieten van gruwelijk leed en – lichtpuntje – er werden tegelijkertijd criminelen gestraft. Die moesten zich af laten slachten, de onwaarschijnlijke sensatie van een slachtoffer dat de leeuw aan stukken scheurde werd wel gewaardeerd maar het was natuurlijk niet de bedoeling dat zo’n gast de keizer of de senatoren voor rotte vis ging uitmaken. Die jongen van de X-Factor kan waarschijnlijk niet meer over straat, hij, maar hij niet alleen, maakte zich totaal belachelijk hoewel hij dat zelf niet scheen te beseffen. Niemand hield hem tegen, niemand beschermde hem tegen zichzelf. Ik denk eerder dat hij op zijn excentrisch gedrag is geselecteerd. Brood en spelen, who cares? Ach, het zijn zomaar wat gedachten omdat ik me zorg maak over een snel afnemende solidariteit. Zonder dat cement is een wereld, een kleine wereld waarin figuurlijke eilanden eenvoudig niet meer bestaan, gedoemd uiteen te vallen in elkaar vijandige partijen. Ik troost me met de gedachte dat deze blog gericht is aan mensen die er wel om geven, people who do care.

met een lieve groet

Frank