Lieve Allemaal,

Bali is geen Afrika (gut…), hier niet wekelijks of soms zelfs dagelijks toestanden – positief of negatief – het leven kabbelt meer. Mijnheer Par en zijn zoon werden allebei ziek en waren uiteindelijk gedwongen in bed te blijven – niet best want geen werk, geen inkomen. Maar naar de dokter gaan deden ze niet. Het is algemeen bekend dat dokters nog wel eens een prik uit willen delen en daar begonnen ze niet aan. Deze keer liep het goed af, ze werden vanzelf weer beter. Ik hoor ook andere verhalen, tot de dood erop volgde. Dokters…

Ik heb intussen een hond maar misschien ben ik wel weer in dezelfde valkuil gevallen als met Dopie in Afrika; het is een vriendelijke hond. Hij kwispelt naar wie er maar komt, gaat opzitten en steekt zijn poot uit. Hoe maakt u het. Alleen aan de vissen in de vijver heeft hij een pest, hij blaft ze fanatiek aan, de vissen zwemmen door. Dat lieve was niet helemaal de bedoeling, hij was ook gedacht om eventuele inbrekers af te schrikken. Nu maar hopen dat die niet weten dat Zoef, zo heet hij, een klein hartje heeft. Zijn naam is ook al verkeerd gekozen. Balinezen spreken de F meestal uit als een P dus de hond wordt soep. Soephond, niet leuk. (Ik ben meestal mister Perang, dat dat ook oorlog betekent negeer ik maar.)

De inbrekers zijn gepakt door de politie. Het was een duo; één persoon uit Java – nou, zie je wel zeggen de Balinezen dan. En één persoon uit Bali. Oei. Hij bleek gelukkig wel ver van hier te komen. Buleleng, dat is helemaal in het noorden van het eiland. Ze zijn hier door het buurtje geleid om aan te geven waar ze het allemaal gedaan hebben en volgens mijnheer Par was het maar goed dat het al donker was en regende, anders hadden de buurtbewoners ze zeker in elkaar geslagen. (!) Nu moet ik naar de politie. De spullen hebben ze waarschijnlijk wel terug – het waren negen inbraken bij elkaar en zo snel kán het allemaal niet verdwenen zijn – maar er ligt mogelijk een probleem. Van verschillende kanten hoor ik dat me dat wel geld gaat kosten. De helft van de waarde aan de politie betalen, een soort vindersloon, heb ik nog steeds voor een prikkie mijn spullen terug. Vinden de Balinezen. Nou ik dacht het niet. De hele dag al doe ik, ter voorbereiding, een mijnheer Konijn. (voor wie het verhaal van mijnheer Konijn niet kent, zie onderaan.)

Recent waren er een aantal filmpjes op het net, en ook op de Nederlandse TV naar ik begrijp, over de corruptie hier op Bali. Man (journalist) zonder helm en zonder rijbewijs op de motor betaalt € 16,– en mag dan doorrijden. Terecht merkt Frans op dat je mensen beter kan waarschuwen voor de gevaren van het rijden zonder helm dan deze sensatie-onzin maar hier heeft het veel commotie veroorzaakt. Dewa, de chauffeur waar ik een keer mee naar Denpasar rijd vindt het een schande, en goed dat die agent gelijk is ontslagen. Tijdens dezelfde rit worden we, verderop in de stad, aangehouden; Dewa heeft zijn gordel niet om. Hij vouwt geroutineerd 10.000 rupiah (€ 0,80) in zijn kentekenbewijs en vijf seconden later rijden we weer verder. Toen ik de motor kocht was er niet gelijk een kenteken. Zoiets duurt een dag of tien. Maar geen probleem hoor; de dealer levert zo lang een valse nummerplaat en schroeft die er voor je op. ‘En als ik nu aangehouden wordt? Dan heb ik geen kentekenbewijs.‘ 20.000 rupiah meneer (€ 1,60). Geen probleem. Dit alles is geen geheime kennis die mij toevallig ingefluisterd is, het is algemeen bekend. Er is ook een prijs om agent, douane-beambte of ambtenaar te worden. Niet goedkoop overigens maar het verdient zich snel terug. Het is aandoenlijk hoe officials reageren op die filmpjes. ‘De mensen zouden kunnen gaan denken dat de politie hier corrupt is!’ Ach, misschien maakt het de politie morgen iets voorzichtiger en krijg ik mijn spullen wel voor gratis.

De NRA (National Riffle Association) in de VS heeft het voor elkaar; de meest logische wetten om wapenbezit (een heel klein beetje) te beheersen worden geblokkeerd door congresleden en senatoren die grote delen van hun verkiezingscampagnes gefinancierd weten door diezelfde NRA. Wie betaalt bepaalt. Je verkoopt je als behoeder van de belangen van de maatschappij en als je er eenmaal zit ga je voor het eigenbelang. Met door spindoctors opgebakken flut-argumenten kom je een eind en als het helemaal moet kun je altijd nog sorry zeggen. Ach, bij de volgende verkiezingen komt er wel weer geld van de NRA om het imago grondig op te poetsen. Mensen vergeten snel, niet alleen daar. Of het nu om banken, kerken, politici, rücksichtslose multinationals of wat dan ook gaat. Sorry. Ja maar er is een crisis uitgebroken, het bedrijf is leeg gevreten en kapot, levens van mensen liggen in puin, een asielzoeker is dood. Ik zég toch sorry!

‘Hebt u dat nou ook?’ Ik hoor dominee Gremdaat. Het schijnheil lekt er aan alle kanten langs en toch denk ik vandaag hetzelfde. Hebt u dat nou ook? Zo’n periode dat je denkt dat het allemaal nooit meer goed komt. Niet goed met de wereld en dus niet met jezelf. Mijn moeders ongebreidelde optimisme heeft in mij geen wortel geschoten. Waar zij nog elke dag met blijheid door het leven rijdt – rolstoel – vind ik het vaak lastig om, bij alle ellende waarvan ik weet dat die er is, eenvoudig gelukkig te zijn. Haar uitspraak ‘het gaat wel over voor je een meisje bent‘ heeft me vroeger nogal eens geïrriteerd. Bij alle rotzooi ook nog een moeder die platitudes spuide. Het heeft lang geduurd voor ik zag dat achter die luchtige woorden de wijsheid van blij zijn met wat is verborgen ligt. Zij laat het zien, elke dag, en werkt met haar blijheid aan een betere wereld. Nu ik nog. Voorlopig lees ik dat er afgelopen jaar 140 miljard – 140.000.000.000,– euro is uitgegeven aan wapens. Gooi er voor die dip nog maar een paar dagen bovenop.

Lieve groet Frank

Mijnheer Konijn.

Mijnheer Konijn moet het gras maaien en dat valt niet mee als je een groot gazon en alleen maar een schaartje hebt. Al dagen ziet hij er tegenop maar opeens heeft hij een idee.

‘Mijn vriend, mijnheer Beer, mijn goede vriend, die heeft een grasmaaimachine. Die kan ik best even lenen.’

En gelijk gaat hij op weg naar de volgende straat waar het huisje van mijnheer Beer staat.

‘Tja’ denkt hij al lopende, ‘mijnheer Beer is natuurlijk wel een beetje over-voorzichtig met zijn spullen. Dat weet ik wel maar ik ben zijn vriend dus het zal geen probleem zijn’.

‘Dat hoop ik tenminste, altijd dat rare zuinig doen van Beer. Ik ben zijn vriend nota bene!’

‘Hij zou verdikke zijn vrienden gewoon aan laten modderen die Beer, schande.’

‘Je zal zien, die machine wil hij niet uitlenen. Nou, als het zo moet wil ik het niet eens!’

‘Stomme Beer.’

Intussen heeft hij het huis van mijnheer Beer bereikt en belt aan. Mijnheer Beer doet open.

‘Ha mijnheer Konijn, wat leuk je te zien.’

‘Weet je wat jij doet, Beer’ zegt Konijn, zijn kop verwrongen van boosheid, ‘ je steekt die grasmaaimachine maar in je ….’