In Saoedi Arabië staat een jongeman van 21 op het punt onthoofd te worden. Protesten tegen de regering toen hij 17 was dus je begrijpt. Na de onthoofding wordt het lichaam gekruisigd en aan het publiek getoond. Saoedi Arabië is onze vriend dus: snaveltjes toe. Mensenrechten hebben sowieso niet langer prioriteit, handelsbelangen gaan voor meldt de UK. Ze melden het eerlijk.

Lieve Allemaal,

Verwarring. Roept de ene opruier dat het allemaal jonge mannen, testosteron bommen, zijn die naar Nederland vluchten, laat de naaste concurrentie weten dat ze borstvergrotingen en ooglidcorrecties willen én krijgen. Oh, klopt niet, wordt helemaal niet vergoed, foutje, excuses! Het zaadje is, volgens plan, gezaaid. Intussen de stroom van vluchtelingen overdrijven met de factor 10…; stemming maken voor gevorderden. Fact-free geleuter en onzin die een oplossing weer wat verder van huis brengen; in kringen waar de eigen (ongenuanceerde) mening synoniem wordt geacht aan wat ‘wij Nederlanders’ vinden is elk argument welkom. Iedereen weet hoe het moet, zonder twijfel aangemoedigd door het feit dat velen van hen die een koers aan zouden moeten geven zich liever op de vlakte houden of zich verliezen in rekensommetjes en partijpolitiek. (Ver)oordelen voert de boventoon en overdachte overwegingen van beide kampen worden weggeblazen in een storm van redeloosheid.

“Politici die boven zichzelf uitstijgen, die wijze dingen zeggen en helderheid bieden: ik denk dat daar nog steeds heel erg veel behoefte aan is in Nederland.”                                 Victor Molkenboer, burgemeester Woerden.

Boos worden. (Zie vorige blog.) Mijn moeder zei het vaak, ‘Boos worden is dubbel werk, je moet ook weer goed worden’. Het eerste is wel opvallend makkelijker dan het tweede merk ik steeds. Toch moet het er van komen, al was het alleen maar om mezelf uit de kampen van schreeuwers te houden. Het essentiële is onzichtbaar voor het oog; in de media niet meer dan een glimp, in alledag een woord of een daad van menselijkheid die zo logisch is dat het niet opvalt. Blijven opletten. Na een bestorming van een opvangplek voor vluchtelingen door twintig zieke geesten zijn er honderden burgers die uit solidariteit hun giften brengen. Naast alle ellende op facebook valt op dat de meesten compassie hoog in het vaandel hebben, onfatsoen schreeuwt alleen een stuk harder. Glas half leeg of half vol? Goede wil kiest voor haast vol.

Niet meer boos? Soms wel, meestal niet. Om bruggen te slaan is boosheid een belemmering, het is duidelijk waarheen de wind moet gaan.*

En soms stort er een brug in elkaar, kan ook gebeuren. Met P en zijn vrouw was de relatie jarenlang uitstekend en opeens ging er iets mis. Wat? Geen idee. ‘Erover praten’ is hier niet zo de gewoonte, makkelijker om tegen alle tekenen in vol te houden dat er niets aan de hand is. Mijn eigen dagenlange bedenken over wat er mis zou kunnen zijn leidde tot niets. Ik weet het dus niet. Maar onder het mom van ‘te druk’ heeft de vrouw van P haar werk hier opgezegd, komt P nooit meer langs en zijn de contacten de facto verbroken. Ik vind het frustrerend en heb moeite me erbij neer te leggen: waarom, hoezo, wat is er dan? Doni meent dat het niet mijn schuld is en dat ik het ‘dus’ van me af moet zetten. Heeft hij gelijk in, nu nog even doen.

Doni: Doni ken ik al bijna tien jaar en in die tijd waren we regelmatig samen voor één of twee weken. Hij is deze week weer naar Bali gekomen. Het plan is dat hij een zaak op gaat zetten en ondanks een aantal belemmeringen hopen we het samen verder te kunnen rooien. Een maand Bali en dan twee weken Lampung, een maand Bali, twee weken Lampung, enzovoort. Niet ideaal maar dit is wat kan, we willen er iets moois van maken. Half leeg? Haast vol!

Overmorgen naar Yogyakarta om de meubels voor Afrika te inspecteren en dan voor de verzending zorgdragen. Vandaag zoeken naar een logeeradres voor Zoef want met de problemen met de P’s is ook de oplossing daarvoor verdwenen, het komt wel goed.

En we hebben er mooi weer bij placht D. te zeggen, en zo is het ook.

Veel liefs, Frank