Lieve Allemaal

Het werd tijd de kokosnootpalmen weer eens te laten schoonmaken. Dat moet zo af en toe; kokosnoten vallen uiteindelijk wel vanzelf naar beneden, dat dat ook op een mensenhoofd kan heeft de natuur even vergeten. Hetzelfde geldt voor de toch wel gigantische bladeren die soms onder veel geraas naar beneden komen en collega-planten diverse ledematen ontnemen. Pak Made was hier en klom met gemak in de bomen omhoog, (zoekplaatje hieronder) en hakte alles wat rijp of verdord was weg, het resultaat is een flinke oogst kokosnoten. De tuin intussen ziet er prachtig uit met overal bloemen en groen, groen, groen. Het regenseizoen wil maar niet komen maar Doni geeft alles twee keer per dag water en de tuin bloeit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Made’s Warung, een restaurantje verderop. Zaterdagavond, een arak met honing, het eten is goed, we nemen de tijd. Aan de rand van het restaurant staat een kleine huistempel waar de eigenares als we aankomen in de weer is met een belletje en zacht gebeden voor zich heen prevelt. Later gaat ze over tot een zacht zingen. Ook zij neemt de tijd, het duurt zeker een uur voor ze klaar is. Ik twijfel nogal eens aan het nut en de intentie van alle ceremonies hier en toch, als ik dit soort verstilling zie ….

Je brengt je welgemaakte offers met een slordige nauwkeurigheid, elke dag.

Voor de gelegenheid steekt je smalle lichaam in een sarong.

Op je hoofd draag je een witte udeng.

Je mond spreekt zacht gebeden voor zich heen terwijl je handen zich samenvoegen,

hoog boven je voorhoofd.

Ernstige ogen sluiten zich en even ben je weg van deze plaats.

Niet godvergeten. God niet vergeten.

Semoga sukses…

(uit Pahit Manis)

In 1965 vond in Indonesië een massamoord plaats. Onder het mom van dreigend communisme liet de nieuwe president – Suharto, voorheen een onbekende generaal – toe dat meer dan een miljoen mensen werden afgeslacht. Iedereen die maar een beetje verdacht leek ging eraan en het bleek tevens een goede gelegenheid oude vetes te beslechten. Het verhaal gaat dat op Bali de rivieren rood zagen van het bloed. De nabestaanden, ‘kinderen van communisten’, kregen een aantekening op hun identiteitskaart en konden aanspraak op de spaarzame voorzieningen wel vergeten. Voor hen geen universiteit, geen baan bij de overheid. De rest van de wereld bleef er, wat is nieuw?, redelijk stil onder. Sinds de val van Suharto is de vrijheid van meningsuiting in Indonesië steeds verder toegenomen en werden dit soort tragedies langzaam, en vooral ook voorzichtig, bespreekbaar. De huidige president beloofde zelfs excuses aan de nabestaanden van de slachtoffers van ’65 – ’66. Leger en politie, ze hebben geen last van democratische controle en nog steeds veel te veel macht. Niet voor het eerst werd de president teruggefloten en slikte zijn excuses in. De deksel moet op de beerput blijven, censuur is terug.

Het Ubud schrijversfestival, hier vlak achter, had zich dit jaar voorgenomen aandacht aan de gebeurtenissen in ’65 en de slachtoffers te geven. Ze konden kiezen: die onderdelen uit het programma schrappen of het hele festival ging niet door. Laat die duizenden bezoekers maar komen zou ik denken. Op de gesloten deur de mededeling ‘afgelast wegens het leger onwelgevallige onderwerpen’. Misschien dat dat ze zou leren. Ze kozen voor het schrappen van de ‘aanstootgevende’ onderdelen en het gaat gewoon door. Gemiste kans!

De vorige hulp is weg, de opvolger had vooral eisen en veel vrije dagen nodig; er moest dus weer gezocht worden. Mijn, niet eens zo doorzichtige, excuus voor een hulp is dat ik, verblijvend op een visum voor gepensioneerden, verplicht ben een Indonesiër in dienst te hebben. Dat valt nog niet mee, dat zoeken bedoel ik, maar Pak Made wist wel iemand. Later belde hij dat de persoon die hij op het oog had toch niet kon maar dat zijn dochter wel wilde. ‘Zal ik even langskomen met haar?’ ‘Prima’, en daar kwamen ze. De dochter bleek net 14 en wilde weten of ze dan wel haar kleine zusje mee mocht nemen. Toch maar niet op ingegaan, intussen een vriendelijke dame uit een belendend dorp gevonden. Vandaag begint ze.

Intussen werkt Doni hard om verschillende technieken met glas onder de knie te krijgen; het gaat goed. De ‘Studio Ilham collection’ komt eraan, binnenkort foto’s van de eerste producten. Maak je nachtkastje maar vast leeg, dat wordt nieuwe lampen bestellen. En oh ja, voor wie het niet duidelijk was uit de vorige blog: ja, samen beleven we mooie tijden.

Veel liefs, Frank

Mijnheer Moszkowicz doet vandaag aangifte tegen de staat wegens het asielbeleid. Het wordt echt gezellig in de politiek.