“We were full of hope” 7 x 43 x 11 cm (HxBxD)

Lieve Allemaal,

De blog is weer te laat, ziek geweest en nog steeds een beetje lappenmanderig, pijntjes met bijbehorende chagrijntjes en dan gaat schrijven niet lekker. Nog steeds rare klachten, meer drinken – ze bedoelden water, echt – heeft het niet opgelost en de dokter weet het nog niet. Een beetje hypochonder weet met zo’n arts wel raad; ik ben heel creatief. Ik merk intussen wel dat het met gewoon doorwerken eigenlijk het beste gaat. Niet ernstig dus.

Een biertje gedronken bij Ibu Putu, aan de praat geraakt maar voor de regen snel naar huis. Not. Het is van haar restaurantje 300 meter lopen maar halverwege begon het te plenzen, toen ik thuiskwam stond de tuin totaal onder water. In een half uur kwam zeker 80 mm naar beneden en nog stopte het niet. De wind waaide – ongebruikelijk – uit het noorden, recht op de wat kwetsbare kant van mijn huis. Elke tien minuten even dweilen om het droog te houden, die tegelvloer was een goede keuze. Het regenseizoen is vol in gang. De dagen zijn stinkheet, ’s avonds om 11 is het zwembad nog 30 graden en af en toe dus buien die je doen denken aan films over de eindtijd. Ik word er nerveus van, ik had vaker gedonder met water. Maar, ‘resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst’, hier liep het tot nu toe elke keer goed af.‘s Avonds is de tuin vol vuurvliegjes.

De vissen liggen in de stress. Liggen want zwemmen is er even niet bij. Het verhaal gaat dat een goudvis een geheugenspanne heeft van drie seconden. Ik betwijfel het want als ik ’s morgens de pomp van de vijver aanzet spoeden zestig of meer goudvissen zich naar dat punt omdat er eten komt. Zo niet eergisteren. Op de automatische piloot gooide ik het voer in de vijver en zag … nul vissen. Andere kant van de vijver checken, nul vissen. Porren onder de brug naar het huis, geen vis. Waarschijnlijk was in de nacht een slang of een bijawa (soort reuzenhagedis, tot meer dan een meter lang) op restaurantbezoek geweest. De volgende dag pas bleek dat er toch nog vissen zijn, af en toe waagde zich er één in open water en intussen zie ik er meer, ver van de oppervlakte, zo diep mogelijk. Zestig of meer bewoners van dit huis getraumatiseerd. Dat van die drie seconden is gewoon niet waar, ze hebben er nog last van.

Ik begrijp dat in Nederland het seizoen om het over zwarte piet te hebben weer is aangebroken; nog geen oplossing. Dat soort problemen hebben we hier niet, discriminatie wel, voor zover we het willen zien natuurlijk. Niet alles is anders in Indonesië.Toen Jokowi president werd schoof Ahok, de vicegouverneur van Jakarta, automatisch op en werd gouverneur. Nu gaat hij voor herverkiezing en dat wordt lastig. Voor bepaalde groepen is hij ongeschikt want chinees (zoveelste generatie Indonesiër) en / of kafir, ongelovige (christen). Politici doen er lustig aan mee en maken van het ‘eenheid in verscheidenheid’ uit de pancasila een grapje. Ik ken Balinezen die net iets donkerder, iets mooier misschien?, van kleur zijn dan hun familie en als lelijke donkere worden weggezet. En toen zoon en hond beiden ziek werden wist de hulp het zeker: logisch, ze waren een zwarte man op het kruispunt tegengekomen. Er zijn voorbeelden te over, veel mensen zouden boekjes open kunnen doen alleen, ze doen het niet of nauwelijks. In magazines en op televisie valt op dat praktisch alle acteurs en actrices, omroepers/sters en modellen uit de commercials een on-Indonesisch uiterlijk hebben. Die mooie huidskleur is bij de media niet welkom, het moet lichter, tegen blank aan, vaak is een westerse vader of moeder zichtbaar. Discriminatie en zelfdiscriminatie, (haast) iedereen vindt het gewoon en geen punt. Mooi als zelfbewuste mensen de problemen aankaarten, jammer dat de ombudsmevrouw gelijk heeft, dat zwarte piet verhaal kunnen de kinderen het beste zelf oplossen. Zonder souffleurs mag ik hopen, dan komt het wel goed.

21 september was het internationale dag van vrede, uitgeroepen door de VN in 1981. De bedoeling is een dag van wapenstilstand en geweldloosheid, een uiterst magere doelstelling die – wie had anders verwacht – evenzogoed niet gehaald werd. Te veel plaatsen in de wereld waar vrede alleen nog in dromen kan bestaan. Tot aan vergeten oorlogen aan toe waarover je slechts af en toe een woord hoort: Congo, Soedan, Jemen… Het is teveel voor een mensenkind om te bevatten en als ik er aan denk pendel ik tussen verontwaardiging, wanhoop, boosheid en kotsziek zijn van het cynische dienen van eigenbelang dat de grond is van de ellende. Onmacht want er is frustrerend weinig dat ik kan doen. Of toch? Uiteindelijk zullen wij, ik dus, een fundament voor vrede moeten zijn. De “core business” is meer dan ooit vrede maken waar ik ben, te beginnen in mezelf. En dat is een lastige, zo’n vrede, want er is wel het een en ander dat ik anders zou willen. Ik moest er aan denken toen het rapport over de MH 17 werd gepresenteerd. Mooi en goed dat een aantal overheden tot het uiterste gaan om zaken duidelijk te krijgen al is dat iemand schuld gaat bekennen onwaarschijnlijk en lijkt een veroordeling van de daders een illusie. Na gewelddaden niet zoeken naar schuldigen is verraad aan de slachtoffers, onderzoek is een taak die justitie niet ernstig genoeg kan opvatten. Maar intussen betwijfel ik of het iets is waar rouwenden zich mee bezig moeten houden. Ik deed het wel, veel te lang en soms komt het, voor even, nog weer terug. Ik bleef zoeken en aandringen maar geen politie die in ernst zocht. Of het uiteindelijk stoppen met zoeken, het loslaten was dat de vrede in mezelf mogelijk maakte of dat vrede in mezelf er voor zorgde dat ik kon laten gaan: kip – ei. Maar pas met die vrede kwam er weer licht. Ik was een tijdlang slachtoffer want in mij konden die zoektocht en vrede niet naast elkaar bestaan. Voor de nabestaanden van de slachtoffers in die MH17 hoop ik zeer dat het onderzoek van de JIT vrede wat dichterbij brengt.

Lieve groet, Frank

Wijsheid is als vuur, je krijgt het.

Afrikaans gezegde.