Lieve Allemaal,

23 januari, vandaag is het 20 jaar geleden. Het is niet dagelijks, zelfs niet wekelijks dat ik denk aan onze korte geschiedenis en aan wat er gebeurde in die kleine flat in Kaapstad. Tijd doet dat met je. Toch, ver weg is het nooit. Alles opgeslagen op een plek waarvan ik denk er niet te willen komen en waar ik mezelf, meestal onverwacht, wél vaak terugvind. De vraag is of onverwacht ook ongewild is. Die dag jaagt me, ook na al die jaren, met regelmaat een nachtelijk inferno binnen waaruit ontsnappen dan niet wil lukken. Dezelfde gebeurtenis roept mijmeringen op; zeker met weemoed, vaak met een glimlach. Een gruwelijk einde noodt tot een terugblik op een dierbare geschiedenis. Tussen blij gelukkige gedachten zweven soms demonen, bij mij gaat dat niet anders. Het complete verhaal is zelden alleen maar halleluja, een poging verdriet en teleurstelling buiten te sluiten is als de zee willen verbannen van de kust. Leven met wat is. 

Slonzige bomen, zo noemde Thijs Z. de bananenbomen die hier in elk hoekje groen wel te vinden zijn. Hij had een punt; de grote bladeren staan, verkreukeld, vermoeid en vaak gescheurd, alle kanten op. Bananenbomen zijn niet van netjes en ordelijk. Naast onze tuin staan er ook een paar en ik vind ze wel sympathiek. Op een morgen lag het zwembad opeens vol met een bananenboom en talloze trossen banaan. De buurvrouw had de boom omgekapt en was, tja, sorry, aan de verkeerde kant gaan hakken waardoor hij omviel over de schutting, zo in ons zwemwater. We hebben alles uit het bad gevist en het slachtoffer niets verweten. Het blijven sympathieke bomen.   

Kerst en Oud & Nieuw brachten we door in de stad die mijn oude liefde is, in Yogyakarta op Java. Meer dan twintig jaar geleden woonde ik er een paar jaar en, hoewel veel is veranderd in twee decennia, de stad ademt de sfeer van toen. We verbleven in een hotel een eindje buiten de stad, niet echt een hotel maar een verzameling van Javaanse huisjes. Het was er heerlijk, een mooie rustige omgeving met overal aardige mensen; wonen in de kampong met excellente service. Een week van heel weinig doen en veel genieten.

Het was regenseizoen dus elke dag een paar buien, de weerdienst voorspelde ze alle dagen en ze kregen altijd gelijk. Behalve die dinsdag, toen was er een trouwerij en wij vroegen ons af hoe het feest, alles in de buitenlucht, zou verlopen met het noodweer dat elke dag wel een uur of wat overkwam. Het bruidspaar deelde onze zorg niet. De mogelijkheid een overkapping te bouwen hadden ze afgeslagen, er was een ‘pawang hujan’ ingehuurd die een aantal rituelen verrichtte om de regen weg te houden. Die dienst wordt geleverd onder het motto ‘wel regen, geld toch kwijt’ en dat is dan gelijk veel geld. Maar, geen reden tot klagen voor het bruidspaar, in Yogyakarta regende het pijpenstelen maar rond het hotel het bleef de hele dag zonnig en droog.

2024 eindigde zo ongeveer met het overlijden van Jimmy Carter, een president die, wat je ook denkt over de door hem gevoerde politiek, moraal, ethiek en compassie basis maakte van zijn doen en laten en de belofte niet te liegen helemaal waar maakte. 2025 begint met het aantreden van zijn absolute tegendeel, ironie waar je mismoedig van kan worden.

Leven met wat is, zeker. Maar ook de zachte krachten levend houden. Het wordt een jaar van hard werken.

Lieve groet, Frank