Lieve Allemaal,

Bijna 50 jaar geleden. Ik werkte in de Koopmansbeurs in Amsterdam en spendeerde de pauze graag met banjeren door de Kalverstraat, toen nog een straat met winkels van klasse en kwaliteit: Schaap Citroen en, ver daarboven verheven, juwelier Simons. Zelfs de koningin kwam er. Die dag, staande voor de etalage van Simons, zag ik die hand. Slank en gesierd met een ring: één robijn en aan twee zijden twee kleine diamantjes. Achter de vitrage die de etalage afschermde van de winkel was nog net een jongeman zichtbaar; blond, bloedstollend mooi en van een klasse die ik wel nooit zou bereiken. Het werd een beeld dat me bijbleef. Veel jaren later liet ik de trouwring, me nagelaten door Emmanuel, ombouwen: één robijn en aan weerszijden twee diamantjes, het beeld van toen was er nog. Weer een paar jaar later zag ik die hand van toen bij vrienden. De robijn was groter, de diamanten elk haast een half karaat dikker, de hand was ouder maar het was die hand … 

Werkte jij toen bij? Ja, dat was ik.  

Nee, het was nooit iets geworden tussen ons, zoveel was duidelijk, maar we spraken en herkenden, de laatste keer in een klein slaapkamertje op een niet roken feestje. Ik had het voorrecht de mooie, onzekere mens, de man die eigen schoonheid niet herkende of niet voldoende vond, te ontmoeten, de man die misschien wel dacht dat zijn schoonheid die hand of dat silhouet achter de vitrage was. We sloten het af met een omhelzing: ik denk aan je, blijf overeind mooie, lieve vriend. Hij heeft het niet gered, deze week nam hij afscheid van het leven, ik blijf die hand zien.     

Het regenseizoen lijkt nu toch echt aangevangen, het begon met elke nacht enorme buien. Misschien hebben de regengoden aanvankelijk nog rekening gehouden met toeristen, intussen zijn ze erachter dat die er toch niet zijn dus nu ook overdag emmers, gigantische emmers. Ik word er iebel van, één van mijn afwijkingen is dat regen me nerveus maakt. Zeer nerveus en dat valt, in toch al lastige weken, niet mee. Overmorgen mijn oogoperatie. Simpele ingreep begrijp ik – staar – maar mijn broer raakte er zijn oog mee kwijt. Rampzalig voor hem natuurlijk, bij mij functioneert alleen het oog dat nu geopereerd gaat worden en zoiets zou nog ietsje harder aankomen. Vertrouwen mijnheer Ham. Jawel, ik doe mijn best.

Intussen is Bali nog steeds leeg, dat wil zeggen, buiten een paar Indonesiërs geen toeristen. Hier in Ubud is praktisch alles dicht en, het kan niet anders, regent het ook faillissementen. De MacDonalds in Kuta is ook al op de fles. Kuta is een strand-zuip-toeristenplaats in het zuiden waar ik liever niet gezien wil worden en dat geldt ook voor de MacD; niets aan verloren dus maar dit is wel veelzeggend. Chapeau voor het (gematigd) optimisme van de Balinezen. Ze doen wat ze kunnen maar het zijn zware tijden. Hier niet, zoals in Nederland, allerlei amateurvirologen en -epidemiologen; de Balinezen houden zich over het algemeen keurig aan de regel een masker te dragen. (€ 6,– boete als je het niet doet, er wordt alleen nauwelijks gecontroleerd.) Een flink aantal westerlingen dat hier woont verdomt het echter, die lopen de supermarkt in met masker (anders kom je niet binnen) en doen dat, eenmaal binnen, gelijk weer af. Doni is in Lampung dus heb ik de boodschappen de laatste twee weken zelf moeten doen en dan zie je dat allemaal. Redelijk beschamend vind ik en het maakt me nijdig. Arrogante zweef****yogafiguren die menen dat het voor hen allemaal niet geldt.

Eigenlijk zou Doni gisteren terugkomen maar veel vluchten worden op het laatste moment gecanceld. Hij was al op de luchthaven en toen ging het niet door; we hopen op vandaag. Hij is hier tenminste maandag nodig als mijn blindengeleide.

Mijn boek met korte verhalen is intussen klaar, alleen het drukken laat nog op zich wachten, dat kan pas als ik in Nederland ben. Aan hen die het boek bestelden heb ik alvast de PDF gestuurd en, niet voor het eerst, direct daarna de eerste fout in de tekst ontdekt. Bij Pahit Manis was het een pad dat ‘stijl’ omhoog ging, in Ubuntu was er ook een kleinigheid fout en nu was het woord ‘niet’ verdwenen. Dat draaide de zaak behoorlijk om. ‘East is east and west is west and never …’ Een tekst van Kipling waar ik dus NIET mee instem. ‘And ever the twain shall meet’ is mijn ervaring. In de gedrukte versie komt het wel goed. Nu bezig met een vakboek over het fusen van vensterglas. Ik hoop dat er behoefte aan blijkt te zijn, ook de verkoop van (E)boeken is lastig op het moment. Maar, vensterglas is vele malen goedkoper dan het glas wat normaal gebruikt wordt en overal verkrijgbaar dus wellicht … velen moeten op de centjes letten. Straks proberen deze blog te plaatsen, voorlopig is er geen internet. We hebben een nieuwe provider en aanvankelijk ging het allemaal prima, de laatste weken is het puin. En dan moet je ze bellen dat het weer mis is.

V: Wat is uw klantnummer mijnheer?

A: Dat is 987654321.

V: Uw naam is Franklin Edward? 
A: Ja, dat klopt.

V: Franklin Edward van den Ham?

A: Klopt ja.

V: U woont in Ubud, in Penestanan?

A: Ja, mijnheer klopt ook.

V: In Gianyar, Bali?

A: Ja mijnheer, zelfs dat klopt. Er is maar één Penestanan in Bali en dat is in Gianyar.

V: U woont achter de Bintang supermarkt?

A: Ja mijnheer, weer helemaal goed. Hoeveel Franklin Edwards heeft u eigenlijk als klant in Indonesië, of meer precies, in Bali? En zijn er dan ook nog die niet achter Bintang wonen? 

Mijnheer, het internet doet het niet voor de vijfde keer deze week, dáár moet iets aan gedaan worden.

V: Juist, kunt u het klantnummer nog een keer herhalen?

Papierwinkels met nutteloze informatie zijn alom aanwezig hier. Als ik de zandstraler € 3,– betaal moet ik tekenen om te bevestigen dat ik inderdaad betaald heb. Ze willen het risico dat ik straks ga ontkennen betaald te hebben niet lopen. De kliniek hier – artsenconsult, rapid test, ECG en medicijnen voor € 24,– totaal – wil eerst even weten wat mijn religie is, net als de supermarkt die die informatie wezenlijk vindt voor een klantenkaart. Straks ga ik weer bellen. Eerst de juffrouw met de lofzang op de provider uitzitten, vervolgens een bingo doen op de telefoon en dan een paar vragen beantwoorden. Als u deze blog kunt lezen is het gelukt.

Lieve groet, Frank

P.S. Dat korte verhalenboek is te bestellen. 37 verhalen, 138 pagina’s op A5 formaat, (nu inclusief dat woordje ‘niet’). Als E-boek € 9,50, als boek € 17,– + € 3,– verzendkosten. Bestelling door het overmaken van het bedrag op NL78RABO0398824045 tnv F.E. van den Ham Msimang. E-boek komt direct per email, gedrukte versie komt in het voorjaar van 2021 met de post.