Het was vier uur in de morgen maar slapen ging niet meer dus ik was vroeg op en kon de Kamerdebatten op tv volgen. Tegen vijven bleek ik Doni ook wakker te hebben gemaakt, hij kwam vragen wat oepsoeddemitteren en doeme koe betekent.

Lieve allemaal,

De laatste blog is van maanden geleden. Er was, buiten verdriet, wanhoop, boosheid en ergernis die u ongetwijfeld ook treffen als u het nieuws leest of hoort, niet zoveel te vertellen. Intussen heb ik de laatste workshop in Europa achter de rug. Eerst twee in Nederland, toen les in drie talen in Duitsland en vervolgens tien Zwitserse dames in een studio bij Zurich. Vooral na Zurich wist ik weer waarom ik ga stoppen. Zij wilden losjes, gezellig én een paar leuke objectjes mee naar huis, ik wilde ze iets bijbrengen. Zij rekenden erop dat alles wel vanzelf kwam, ik dacht daar anders over. Uiteindelijk gingen zij toch tevreden naar huis maar ik had me de laatste lessen leuker voorgesteld. Nu nog één keer lesgeven in Texas het komend jaar. Misschien, want ik houd het voor mogelijk dat ik tegen die tijd helemaal niet meer naar de VS toe wil. Maar, Amerika of niet, daarna stopt het. Het zijn altijd (meestal vijf) lange, intensieve dagen en het goed begeleiden van zo’n tien deelnemers vraagt veel. Beter een punt erachter als alles nog te doen is. Intussen weer thuis stel ik overigens vast dat in ieder geval dat reizen geen goede combinatie (meer) is met de leeftijd; het is een aanslag op de conditie. Maar goed, des te heerlijker is het weer thuis te zijn na een maand leven vanuit de koffer. Ik had meer vrienden willen ontmoeten, van de wel gelukte, veel te korte ontmoetingen met hen die me dierbaar zijn in Nederland heb ik zeer genoten maar het meest dierbare is toch hier in Bali.

Alweer een tijdje geleden keken we, op aanraden van Doni, naar de film ‘Our brand is crisis’. Daarin wordt een consultant, Sandra Bullock in de film, naar een Zuid-Amerikaans land gestuurd om daar de verkiezing van een dubieuze figuur zeker te stellen. Dat lukt, er wordt crisis gecreëerd en… voila! De natie gaat aan gort maar gelukkig is de redder nabij. Of mevrouw Mijntweetklopt-Faber, in tegenstelling tot Bullock een trieste brokkenpilote zonder glamour, de film heeft gezien weet ik niet. De toegepaste tactiek is wel dezelfde en de door het kabinet beoogde ‘Verelendung’ doet daar nog wel wat scheppen bovenop. Angst aanjagen en leugens om de geesten rijp te maken voor het ware crisisgevoel en daar dan met een Kafkaësk, onbarmhartig ‘wet is wet’ oplossing overheen. ‘Wet is wet’ doet mij dan weer denken aan die andere uitvlucht met twee keer hetzelfde zelfstandig naamwoord. Wereldwijd lijkt hufterigheid de politieke mode. Morgen de verkiezingen in de VS, alleen al de reële mogelijkheid dat…

Wanneer individualisme, op zich al een instelling die snel neigt twijfelachtig te worden, overgaat in schunnig egoïsme is het gevolg wat Hannah Arendt benoemde als ‘de banaliteit van het kwaad’. 

Daarstraks ‘even’ door Ubud gereden naar het politiekantoor. Fout plan. Er is een enorme ceremonie aan de gang, de hoofdstraat is deels afgesloten om ruimte te geven aan bijna honderd trucks met elk zeker vijftig mensen erop; de bezoekers komen van het hele eiland. Via allerlei gangetjes toch aangekomen bij de politie. De bedoeling was dat zij even een formulier tekenden om te bevestigen dat ik nog in leven ben. Voor de AOW gaat dat tegenwoordig via een smartphone, het fonds waar ik elke maand nog geen dertig euro van ontvang doet het met een formulier. De politie gaf toe dat ik nog in leven ben maar daarvoor een stempel zetten ging ze echt te ver, dan zou iedere bule (westerling) wel kunnen komen. Oh, en toen ik het eerder in Amersfoort probeerde bleek het politiekantoor die dag gesloten (!!!) en elders moest ik eerst een afspraak maken via het internet. Morgen ga ik het proberen bij het dorpshoofd, die kant op is er waarschijnlijk ook geen opstopping. 

Veel liefs, Frank