Als je nou van voetbal houdt – toegegeven, ik snap daar helemaal niets van – dan wil je toch niet dat corrupte bobo’s onder het mom van liefde voor de sport hun zakken met o.a. jouw geld lopen te vullen? Dan wil je toch niet geassocieerd worden met uitbuitingspraktijken in Qatar, met gedwongen volksverhuizingen in Brazilië en dan begrijp je toch dat iets beter tegen een bal aan kunnen schoppen waanzin beloningen niet rechtvaardigt? Dan heb je toch nul interesse in al die voetbalmannen en vrouwen die alweer een party en alweer een scheiding – soms gelijktijdig – de media in slingeren. Dan ga je toch gewoon fijn voetballen?

Lieve Allemaal,

Ouder worden; de enige remedie die mijn moeder ertegen wist was dermate rigoureus en verschrikkelijk dat op leeftijd raken behoorlijk wat aantrekkelijker bleef. En de aanbiedingen hier in Bali, vooral in het dorp waar ik woon, zijn letterlijk te mooi om waar te zijn. “Tien jaar jonger in twee weken.” Als ik er dus drie maanden tegenaan gooi kan ik weer helemaal van nul af aan..? En van binnen? Daar zitten ook wel wat rimpels, plooien en barstjes. Laat maar zo. De zin die me van de week aangereikt werd uit een song van Leonard Cohen: “There’s a crack in everything. That’s how the light gets in”, spreekt me aan. Dan maar wat ouder hoewel ik waarschijnlijk niet de enige ben die er dubbel over is. ‘Who wants to live forever’ zong Queen; ik ben de eerste die me afmeldt, dank u maar nee, dank u. De kleine ongemakjes en dat je het ‘wel gaat zien’, het is (vooralsnog) best draaglijk en de bonus, iets meer begrijpen van het leven, is, hoewel soms wat deprimerend, meestal zeer aantrekkelijk.

De onrust over alles wat nog niet gedaan is weliswaar (nog) niet weg, het is eigenlijk ook beter dat die blijft. De illusie dat “wij”, de mensen van mijn generatie, het even op gingen lossen – een rechtvaardige wereld op poten zetten – is er in de loop der jaren wel uitgesleten, geen reden om niet aan het werk te blijven. Integendeel, sinds het begin van de mensheid lopen we achter op de planning en dat de tijd dringt is een triest makend eufemisme. Verwondering mens te mogen zijn intussen, vermengt zich wel eens met ergernis over eigen onmacht. Op je eigen vierkante meter werken, jawel. Maar op die van mij staat een televisie (vrij naar de uitspraak van een vriendin) en vallen de kranten uit de laptop. De ‘killers in high places…’, hoe komt het dat ze daar kunnen blijven? En nee mijnheer Franciscus, meer kinderen krijgen gaat het niet eenvoudiger maken, integendeel.

Je begrijpt het al: jarig geweest en – is er een tijd om zoiets te doen? – een tussenbalans opgemaakt. Een beetje tenminste, het ging vanzelf. Dankbaar en voor zover het mijn eigen situatie betreft tevreden, zeer tevreden. Als je oprecht je best doet, alle tekortkomingen niet bagatelliseren maar er zit weinig anders op dan ze te accepteren, hoeft het feit dat niet alles lukt niet te knagen. Dat het dat toch een beetje doet komt omdat ik ook wel weet dat het beter kan. Doorgaan en beter is wat overblijft. Het is Pinksteren, feest van de bezieling. Ja, doet u daar maar wat van, het mag gerust een onsje meer zijn.

Onsje meer? Geruisloos zijn we gezakt in het percentage van ontwikkelingshulp, van 0,7 naar 0,6%. Ja ja, gigantisch wat we allemaal doen. Nu blijkt het BNP hoger dan gedacht dus… die ontwikkelingshulp zou meer moeten worden. Nee, vindt o.a. mijnheer Buma, dat geld is voor ons, meer handel is de weg die we moeten gaan. Intussen blijft het CDA wel de felste verdediger van al die landbouwsubsidies die het boeren in b.v. Afrika onmogelijk maken te concurreren. Meer handel mijnheer Buma, hoe bedoelt u? Eigenbelang verkleed als compassie. Dat verkopen als een christelijke overtuiging; er is wel lef voor nodig, dat geef ik toe.

De dochter van P. gaat trouwen. Gisteravond is ze thuisgekomen met de boodschap, verrassend want niemand wist van iets, dat ze een partner vond in Gianyar. Nu gaat het nog niet zegt W., haar moeder, want we hebben net Galungan en Kuningan achter de rug en komende week nog een ceremonie voor de tempel, kost ook een half miljoen Rupiah, het wordt eind van de maand. En ik, hoezo ouder en wijzer, schoot wat uit mijn slof. ALWEER riep ik in grote letters toen ik hoorde van de volgende ceremonie. Weet je wel dat het steeds meer wordt, dat het vroeger allemaal veel minder en simpeler was? Geld genoeg zeker, geld te over? Alles in hoofdletters. Het antwoord was wat gegrinnik. De domme westerling snapt er niets van. Als jij je ook afvraagt waar ik me mee bemoeide, dan doen we dat samen.

Ik schreef het al eerder; hier in Bali mogen de kinderen niet vallen (volwassenen ook niet trouwens), schaam je als je het fout doet. Ik lees wat artikelen in de krant en denk dat ze in Nederland ook niet meer mogen vallen. Er zijn nu apps om je kinderen in de gaten te houden, weet je altijd waar ze zijn en ben je, ingeval van een ongeluk, ietwat afhankelijk van hoe hard je kan lopen, als een van de eersten ter plaatse. Nu even wachten… wat voor volwassenen gaan dat worden? Ik zit nu toch in die opa-rol dus het kan nog wel even. Vijftig jaar geleden gingen wij niet 1, 2 of 3 kilometer van huis, we fietsten tot 20, 25 kilometer verderop. Een keer naar Tiel, 40 kilometer, maar dat leverde wel wat hoofdschudden op. Een tocht naar Almelo, samen met een vriend 80 kilometer naar zijn oma, dat mocht weer wel, van tevoren keurig gemeld. Even bellen (telefoon bij de buren) als je er bent, dat was alles. We liepen uren in de Treek, kilometers van huis en als we voor het donker thuis waren was dat okay. Het verkeer is een groter risico geworden, al is dat voor de deur nauwelijks anders dan een eind verderop. (Waarom we dat accepteren is een ander verhaal) Gestoorde types bestonden toen ook, dat was niet onbekend. Waarom is het nu allemaal gevaarlijk en ongewenst, waarom liggen al die rubber tegels tot ver voorbij het klimrek? Als ik niet meer mag lopen zonder op mijn b.k te gaan, dan blijf ik echt het beste in deze stoel zitten. Ongevaarlijk, zonder effect. Sorry, nee, they’re going to hear from me.

Veel liefs, Frank

“Anthem”

The birds they sang

at the break of day

Start again

I heard them say

Don’t dwell on what

has passed away

or what is yet to be.

Ah the wars they will

be fought again

The holy dove

She will be caught again

bought and sold

and bought again

the dove is never free.

Ring the bells that still can ring

Forget your perfect offering

There is a crack in everything

That’s how the light gets in.

We asked for signs

the signs were sent:

the birth betrayed

the marriage spent

Yeah the widowhood

of every government —

signs for all to see.

I can’t run no more

with that lawless crowd

while the killers in high places

say their prayers out loud.

But they’ve summoned, they’ve summoned up

a thundercloud

and they’re going to hear from me.

Ring the bells that still can ring …

You can add up the parts

but you won’t have the sum

You can strike up the march,

there is no drum

Every heart, every heart

to love will come

but like a refugee.

Ring the bells that still can ring

Forget your perfect offering

There is a crack, a crack in everything

That’s how the light gets in.

Ring the bells that still can ring

Forget your perfect offering

There is a crack, a crack in everything

That’s how the light gets in.

That’s how the light gets in.

That’s how the light gets in.

 Leonard Cohen