Lieve allemaal,

Lang geen blog geschreven, druk in Bali, druk in Nederland; niet aan schrijven toegekomen. Weer terug in Bali was de eerste verrassing een aantal kerstkaarten – voor afgelopen kerst vrees ik. Mijn eerste idee, kaarten voor mijn aankomende verjaardag, was inderdaad nogal een overschatting van de post hier.

Een mand met herinneringen aan de afgelopen weken opgeborgen in mijn hoofd, uit sorteren hoeft niet echt. Zo af en toe een mooi uur op de hand nemen, mooie ontmoetingen en belevenissen opnieuw langs laten komen is genoeg. En een vreugde. Dat het zomer was in Nederland maakte het allemaal nog wat mooier. Heerlijk slenteren over de grachten van de mooiste stad van het land, tot laat in de avond op een terrasje zitten; in Bali normaal maar in Nederland  toch wel een cadeautje. Het – niet meer helemaal nieuwe – Rijksmuseum gezien en zeer onder de indruk. En Marten en Oopjen ontmoet natuurlijk, fantastisch. De vraag komt waarschijnlijk niet maar als iemand me Oopjen of de Nachtwacht aanbiedt kies ik Oopjen.

Voor vertrek in Bali hard werken om alles klaar te krijgen, ’s avonds eten, zwemmen en kletsen. Samen naar opera’s luisteren en ze, ondanks het Italiaans, best begrijpen; Nederland was een mooi vervolg.

Niet dat altijd alles goed gaat. In NL een aanrijding met de huurauto; niet mijn schuld maar gedoe, gedoe … In Bali hebben de buren een nieuwe geluidsinstallatie. Met veel zware bas en dat horen en voelen we, tot hoofdpijn toe. Zelfs Zoef is er chagrijnig van. Niet goed ook voor de buuroortjes, zo worden ze doof. Eigen schuld en lekker puh dacht ik eerst maar dan, dove mensen zetten de boel nog wat harder. Waar moet ik op hopen?

Kleine problemen en ook grotere. Een jaar of anderhalf terug heb ik de hulp moeten ontslaan omdat er van alles verdween. Echt opvallend werd het toen er allerlei Wedgwood ontbrak maar feitelijk waren de signalen er al eerder. Luiheid en ongeloof van mijn kant maakten dat ik eerder niets deed. Vervelend, er was nogal wat weg. Daarmee was het niet klaar. Sinds dien is er om de zoveel tijd de vaststelling dat dit of dat ook weg is. Een envelop met buitenlands geld, een paar ringen, een horloge, een kostbare fles; die zilver met gouden vulpen – ooit een cadeau – is ook verdwenen. Vlak voor Nederland bleek een gouden ring uit de kluis weg en van de week realiseerde ik me opeens (had het dus wel geregistreerd maar niet door laten dringen) dat het collier dat ik erfde va mijn moeder ook gestolen is. Herinneringen, niks kunnen bewijzen, slechts een paar ‘kandidaten’ … Bij elkaar is de schade duizenden euro’s, emotioneel verlies en schade aan vertrouwen heel wat meer.  Wat ik me intussen af moet vragen is hoe het eigenlijk zit als je na meer dan een jaar nog steeds niet weet hoeveel er is verdwenen. Het is geen verwijt aan mezelf en zeker geen goedpraten van maar iets van eigen schuld zit er wel bij natuurlijk. Bijna 66 en de balans tussen vertrouwen geven en verstandig zijn nog niet gevonden.

En verder, voor wie het nieuws volgt: ja, er gebeurt veel in Indonesië, bomaanslagen en radicaliserende groepen is wat de media haalt. En er is wel meer dan dat wat niet goed gaat. Veranderingen sluipen de maatschappij binnen, ik zou denken vooral met veel dank aan politici die voor eigen gewin, zo’n beetje de standaard hier, uitbundig de religie-kaart spelen. De andere kant is het Indonesië van “Tuhan yang Maha Esa” – God die groot en één is. En vele namen heeft. Alweer vertrouwen. Ik vertrouw op de ‘gewone’ Indonesiër die, net als iedereen, walgt van wat gebeurde in Surabaya en andere plaatsen, die gewoon met eenieder in vrede verder wil.

Lieve groet, Frank

In Nederland “de Brug”, de gedichtenbundel bij de drukker opgehaald. Ik ben zeer tevreden en ook van de ontvangers goede berichten. Er zijn nog een paar beschikbaar: vijftig gedichten, 64 pagina’s, gebonden uitgave, € 17,– inclusief  verzendkosten,