Lieve Allemaal,

Petekind uit Duitsland op bezoek deze weken, hij is zestien en dat is wel erg jong voor een min of meer zelfstandige vakantie op Bali. Wij zijn hotel restaurant annex touroperator geworden en niet heel blij. Gelukkig heb ik het eerste plan van zijn ouders – zeven weken hier – afgewezen; zo lang hadden we het niet gered zonder ernstige conflicten. Nu nog een weekje volhouden en dan is dat ook weer achter de rug. Ach, misschien voor hem ook niet makkelijk: als zestienjarige naar Ubud gestuurd worden is nogal wat. Geen strand in de buurt en geen nachtleven van betekenis, bovendien, wat moet je met mannen die je (groot)vader zouden kunnen zijn? Internetten op je kamer en uitslapen tot een uur of één in de middag. En daarmee die twee weer grondig irriteren natuurlijk.

Eerder deze week werd ik kwart voor zeven wakker en vroeg me af wie er op de deur aan het kloppen was. Het duurde even voor ik doorhad dat het bed stond te schudden en dat het geklop van wiebelende meubels kwam; een aardbeving, naar later bleek met het epi-centrum op het naburige Lombok. Behoorlijk krachtig deze keer (6,5). Snel naar buiten al duurde het lang voor we de logee zover hadden ook op te staan. De dag door nog een aantal naschokken waarvan sommige ook hier te voelen waren; het blijft vreemd als de aarde onder je beweegt maar hier verder alles goed. In Lombok is het heel wat ernstiger, doden en gewonden en veel schade.  Hier alleen maar schrikken maar ook dat komt aan, met de vulkaan die nog steeds onrustig is, is iedereen extra alert. Niet dat het ons persoonlijk veel schade zou doen – hoogstens een masker dragen vanwege aswolken – maar toerisme gaat mogelijk weer op z’n gat als het vliegveld gesloten zou moeten worden en toerisme is hier wel de levensader. Een flink kloppende ader, dat merk je vooral als je door Ubud moet: files verstoppen het hele dorp alsook de omgeving. Agenten die het verkeer ‘regelen’ maken het nog een stukje erger; de strijd tegen fout geparkeerde auto’s die de boel nog  verder verstoppen – het zijn er heel veel – hebben ze al lang weer opgegeven.

Twee weken terug is mijn motor gestolen. Behoorlijk pissig over geweest al was het (deels) eigen schuld. Niet op slot gedaan en hoewel geparkeerd tussen honderd andere motors hebben ze die van mij er toch uitgevist. Weg. Aangifte bij de politie is een aardig avontuur om een komische film van te maken. Vier uur bezig met vier agenten die, jawel, vier keer een proces verbaal uitgetypt hebben omdat de eerste drie niet klopten. Zinloze oefening in geduld want die motor komt niet terug. Die is, zo zegt iedereen, al lang in onderdelen uit elkaar gehaald. Nieuwe motor gekocht met hulp van Frans, de verdiensten van de workshops straks in Scandinavië dus alvast uitgegeven. Aan een mooie motor, dat dan weer wel.

Er zijn krachten aan het werk leek even een goede titel voor de blog. De aardbeving, de vulkaan en alle ellende in de krant … Onzin natuurlijk: er zijn altijd krachten aan het werk. Negatieve krachten – wat is nieuw? – en positieve. Veel daar tussenin ook: krachteloos. Dan hebben we het niet meer over aardbevingen maar over hoe gelaten onze maatschappij het afbrokkelen van essentiële waarden over zich heen lijkt te laten komen. Madeleine Albright haalde een citaat aan van Mussolini: “Als je een kip veer voor veer plukt heeft niemand dat in de gaten.” Het is maar half waar geloof ik, als je wel oplet zie je de ene veer na de andere uit de toch al kwetsbare samenhang getrokken worden, waarachtig niet alleen in de VS al loopt het daar wel de spuigaten uit. Krachteloos, je kan er voor kiezen maar we zijn dat niet. Alweer die ‘zachte krachten’ die zullen winnen. We moeten ze alleen maar levend houden.

Lieve groet, Frank