Lieve Allemaal
Het huis is leeg, de studio bijna. Kan niet gezegd worden van m’n hoofd, daar zit zo nog wel het een en ander in. Ook wel handig, een leeg hoofd is lastig, maar zo tussen alles in ligt nog wel het een en ander dat gesorteerd moet worden. Hier, op de farm van vrienden, lukt het wel denk ik.
En regelmatig gebeurt er iets dat de zonnige winterdagen hier opeens echt zonnig maakt. Veel felicitaties op mijn verjaardag, de eerste om 7 uur ’s morgens van Cedric die 5 keer vertelt dat hij het niet vergeten is.
Op een workshop business orientation in het dorpshuis hebben de deelnemers een collage moeten maken over inspiratie en doel. Aan de wand zie ik op één van de collages prominent mijn eigen foto. “My inspiration and source of knowledge” staat erbij. Ja, Thando doet mee aan die workshop. Elvis, de ober in het restaurant waar ik soms kom, vindt dat ik niet weg moet gaan. ‘Afrika heeft goede mensen nodig.’ Ach ja, de wereld heeft mensen nodig die willen bouwen, we proberen het allemaal denk ik.
Zaterdag – afscheidsborrel voor alle bekenden hier – kwamen de nieuwe eigenaars van het huis met een bijzonder cadeau: een groot doek gemaakt door de kinderen van de kunstklas. Ze hebben er allemaal iets op geschreven; onroerende kleine tekstjes en handafdrukken.
Vandaag gaan de allerlaatste spullen weg uit de studio en dat ziet er nogal beroerd uit; een lege huls van wat ooit een mooie droom was. Niet dat ik denk dat het allemaal niets gebracht heeft hoor. Ik ben ervan overtuigd (zie ook boven) dat er wel iets gezaaid is. Overigens zou het arrogant zijn te doen of alleen ik gezaaid heb, ook bij mij is gezaaid. Veel geleerd; ik begrijp het leven weer iets beter en dat wordt ook wel tijd als je intussen zestig bent geworden. Maar helemaal begrijpen zal wel nooit lukken denk ik. De afgelopen nachten zijn glas en andere zaken uit de studio spontaan geëmigreerd naar andere oorden en ik weet wie de sleutels hebben. Niet echt mijn probleem, eerder van hen die al die zaken nu in huis hebben. Alleen die afscheidslunch daar doe ik maar niet. Zo’n gedoe voor ze, al die rommel uit de weg ruimen…
De laatste loodjes terwijl ik woon bij vrienden die vriendschap en liefde geven. Het is te doen hoor. En dat ze me ook een flink aantal kilo’s extra meegeven… ‘eigen schuld, dikke bult’ komt in gedachten. Mmm, dikke bult.