Lieve Allemaal

Naar eigen norm te laat met de blog, ach jam karet, rubber tijd. Ik begin me aan te passen. Wat hier vandaag niet lukt komt morgen wel en anders overmorgen. Of de dag daarop. Druk geweest met het werk voor de kleine tentoonstelling, het heet intermezzo, die zondag open moet gaan, weinig tijd voor iets anders. Intussen zijn ze er hierboven ook achter dat het droog seizoen is, elke dag mooi weer. Het betekent wel ’s avonds de tuin sproeien. Vanmorgen stond ik op en maakte de mail open, gelukkig niet gebruikelijk maar nu was er zo’n mail die de dag gelijk op manke poten zet. Verwarring, boosheid, van alles door elkaar en dan begint bij de buren een stel grootouders met hun kleinkind te spelen. Het kind kraait het uit, de grootouders ook. Hoe ik dan, voor een tijdje, verstoord kan raken over die geluiden is mij een raadsel. Frank, je werd weer wakker vanmorgen, de zon schijnt en een kind lacht. Hetzelfde steeds opnieuw leren, heet dat repeteren?

Zaterdag was het de dag van de machines. Mem Par, de hulp, was niet zo streng, de oven en andere apparaten werden vrijgesteld maar de motorfiets kon echt niet zonder een ceremonie. Ik heb de motor laten wassen, ook een motorfiets gaat schoon ter ceremonie, en ben naar het huis van de Pars gereden alwaar de motor zijn zegen kreeg en een aantal offertjes aan het stuur en de koplamp. Beter maar op veilig spelen. Bij de wasserij van de motoren was het een drukte van belang; mijn motor was niet de enige, allemaal schoon het nieuwe jaar in. De eigenaar van de wasserij kent me en ik werd oneerlijk snel geholpen. Later zie je dan overal motoren met offertjes rijden. Nogmaals, beter op zeker spelen. Dat de meeste rijders geen helm dragen en vaak zelfs niet ouder zijn dan een jaar of elf… hallo, we spreken even motorfietsoffertechnisch, daar ging het om. De upacara’s (ceremonies) vliegen nog steeds om de oren, nu weer een tweedaagse ceremonie die elk half jaar voor de huistempel moet worden gehouden, ik kan het niet meer bijhouden. En vorige week weer een uitbundige supercrematie – ja ja puriteinse Nederlanders, dat bestaat – een gigantisch hoge toren om het lichaam te vervoeren en een reuze stier van een meter of vijf hoog, de kabels over de weg moesten even verwijderd anders kon het er allemaal niet door. Kost tientallen duizenden euro’s, ook deze keer betrof het iemand van het vorstenhuis van Ubud. Volgens Frans doen ze het met plezier, ze verdienen aan de film- en uitzendrechten. Zou zomaar kunnen. Hee opa, we hebben geld nodig, wat dacht je ervan…

Het zwembad is klaar en het ziet er geweldig uit. Ik kan haast nog niet geloven dat ik, ik dus, een zwembad heb in eigen tuin maar zo is het wel. Eerst lekte de overflow nog een beetje maar dat is intussen ook verholpen en gisteren zwom ik voor het eerst in eigen zwembad. In het vervolg dus elke dag baantjes trekken en ik schat dat ik, in zo’n vier weken getransformeerd ben in een wel gespierde adonis. Bij succes volgen verdere berichten.

Zoef de hond en mijn moeder, ze hebben niets met elkaar te maken. Maar toch… Zoef probeert met me te praten en vaak begrijp ik wat hij wil, vaak ook niet. En dan – ja ik denk ook dat het idiotie is – moet ik aan mijn moeder denken. Zij had afasie en ik heb me regelmatig verbaasd hoe het mogelijk was dat ik dat wat ze bedoelde begreep. Yip yip yip en even denken… oh, oom Arie is volgende week jarig. Geen idee waar ik het vandaan haalde, lijntjes die we niet hoeven te begrijpen. Soms ging het niet en dan zag ik de onmacht in haar ogen en zij in de mijne. Onmacht in de ogen van je moeder, dat snijdt diep. Aan mijn moeder denken door de hond, misschien hoort het niet maar ik ben bezig te accepteren dat ze er niet meer is en misschien juist daarom is ze overal. Terecht zei een vriend dat als je moeder 92 is en overlijdt en je bent totaal van de weg weg, je niet hebt voorgesorteerd. Mijn moeder was 93 maar ik mis haar. Verdriet hoort er ook bij, ik geef het maar de ruimte. (Een imponerende tekst uit islamitische hoek onderaan deze blog.)

De partner van een journalist die onthullingen van Snowden naar buiten bracht werd negen uur vastgehouden en ondervraagd op Heathrow. Volgens de politie had hij levensbedreigende gegevens bij zich. Wonderlijk genoeg lieten ze hem na die negen uur toch, zonder verdere consequenties, gaan. Bij The Guardian werden harde schijven uit de computers vernietigd, de Engelse premier initieerde die actie.  Een Nederlandse minister wil drones, onbemande vliegtuigjes, inzetten om ons in de gaten te houden. Afluisteren, mails onderscheppen, in de gaten houden. En ik moet geloven dat het het allemaal waard is. Terroristen blijven vast wel stom genoeg om hun plannetjes, in bijvoorbeeld Jemen, via de telefoon of email te bespreken en dat is een opsteker. Naast de tirannie van te groot geld doet een nieuw monster zijn intrede; big brother. Onder het mom van ‘als u niets te verbergen heeft maakt het toch niets uit?’ worden we onderhorig gemaakt aan een ongecontroleerde maffia die vrijheid en mensenrechten als lastig ervaart – op zijn minst. Het is tijd om die tekst op het monument op het Weteringcircuit nog eens goed tot ons te nemen. H.M. van Randwijk schreef daar  ‘Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht.’

Op talloze plaatsen in de wereld doen tirannen hun vernietigend werk, aangestaard door een machteloze VN en veiligheidsraad. Het is dan al te makkelijk het gevaar in eigen huis niet te zien of te onderschatten. Maar een volk dat voor tirannen zwicht… Overheden met de visie van een rekenmachine, buigen voor multinationals – de werkverschaffers – die als het er op aan komt helemaal niet bekommerd zijn om werkgelegenheid. De Rabo (een coöperatie nota bene) ziet zijn winst wat dalen en flikkert een flink aantal mensen op straat. En daar is, helaas, niets uniek aan. We zijn het zelf, wij accepteren hoe het gaat en pikken ons graantje mee. De overtuiging dat we met zijn allen een systeem in stand houden, politiek en economisch, dat volstrekt niet deugt is waarschijnlijk niet populair maar ik kan het niet anders zien.

Ik heb nog wel eens kritiek op Bali en de manier waarop hier met de dingen omgegaan wordt maar ook; kom naar Bali en zie de trots en blijheid van eerlijk handwerk. Ontdek hoe bv de bouwers van mijn zwembad een waardigheid ontlenen aan het feit dat ze tegen een eerlijke prijs, genoeg om plezierig van te leven, iets gemaakt hebben dat staat en mooi is. Ontmoet een glimmend lachende Pak Par die blij is met het resultaat van zijn werk. Vergelijk die houding met willekeurig welke multinational. Een volk dat voor tirannen zwicht zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht.

Lieve groet Frank

Dit menszijn is een soort herberg, 
elke ochtend een nieuw bezoek. Een vreugde, een depressie, een benauwdheid, 
een flits van inzicht komt
 als een onverwachte gast.Verwelkom ze, ontvang ze allemaal gastvrij, 
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat. Behandel dan toch elke gast met eerbied.
 Misschien komt hij de boel ontruimen
 om plaats te maken voor extase. De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
 ontmoet ze bij de voordeur met een brede glimlach
 en vraag ze om erbij te komen zitten. Wees blij met iedereen die langskomt. De hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd 
om jou als raadgever te dienen.

Jalal ad-Din Rumi (Perzië, nu Tajikistan) 1207 – 1273