Lieve Allemaal
In Bali staat mogelijk een vulkaan op uitbarsten. Niets is zeker, het kan morgen weer anders zijn, maar de laatste drie dagen is de hoogste fase van alertheid ingesteld en het zou kunnen gebeuren. De Gunung Agung is de moederberg van Bali, voor de Hindu’s een heilige plaats en voor het laatst uitgebarsten in 1963 na, toen, honderd jaar geslapen te hebben. Tienduizend of meer mensen zijn intussen geëvacueerd – een aantal wilde hun huis niet verlaten dus die zitten er nog. De vulkaan is 33 kilometer van ons huis en veel directe problemen zullen we er waarschijnlijk niet mee hebben, hoe het in Bali in zal grijpen als het gebeurt is niet duidelijk. De vorige uitbarsting ging tien maanden door en heeft Bali voorgoed veranderd. Leven op een vulkaan, dan weet je niet hoe het afloopt.
Voorlopig gaan de toeristen en expats door met feesten, doen de Balinezen hun ceremonies en lijkt er, buiten (vulkaan) hysterie van met name westerlingen op sociale media, weinig aan de hand. Niet onbegrijpelijk misschien, het is afwachten en er is absoluut niets dat we kunnen doen.
Dat wonen op een vulkaan geldt in een bepaald opzicht voor ons allemaal denk ik. Volidioten die de VN onveilig maken, een nobelprijs laureaat die haar positie alleen schijnt te kunnen behouden door alles te verloochenen waarvoor ze zegt te staan, meerdere criminelen die het tot president schopten, een tweedeling onder mensen die alleen maar groter wordt en nog wel wat dingetjes. Niemand die de gevolgen nauwkeurig kan voorspellen maar je hoeft geen rocket-scientist te zijn om uit te kunnen rekenen dat het ooit tot een uitbarsting komt. Tegelijkertijd, ook alle liefdedaden waar de wereld gelukkig ook vol van is dragen hun vrucht. Die etiketjes in de kinderkleding bij de Hema maar even laten, gewoon aan het werk blijven.
Penestanan, de desa hier, viert volgende maand een grote ceremonie. “Eens in de dertig jaar” ronkt het door het dorp. Het kost een paar centen maar dan heb je ook wat. 1,1 miljard rupiah (ongeveer € 72.000,–) op een bevolking van nog geen 1000 mensen. Zou voor Nederland met € 72,– per PERSOON onacceptabel veel zijn, (15 euro verhoging eigen risico veroorzaakt haast een revolutie). Hier is het voor de meesten een regelrechte aanslag op een toch al wankel gezinsbudget. Maar de priesters – goed inkomen en klaarblijkelijk losgezongen van het normale leven – hebben het zo besloten en niemand kan en wil er onderuit. Niet betalen en straks tijdens de ceremonie genoemd worden als wanbetaler zeker? Daar begint geen hond aan.
Hoezeer toegeven dat je het niet hebt geen haalbare kaart is bleek weer eens toen P. deze week langskwam. Hij had een boormachine geleend en die kwam maar niet terug, verzoeken werden genegeerd en ik begon nijdig te worden. Bleek dat zijn kleinzoon ziek is, anderhalf jaar oud, niet meer eten, pijn en in een dikke week 4 kilo gewicht verloren. Wie zou niet bezorgd zijn? De ‘dokter’ waar ze geweest waren had eigenlijk niets gedaan, wist niet wat het was dus gaf maar een siroop, de situatie verbeterde niet. Reden voor mij hem naar een goed ziekenhuis te sturen. Okay, zover goed hier goed is. De kosten van een specialist zouden daar zo’n 10 euro bedragen maar P. zag er een probleem in; te duur, nog maar een weekje afwachten. Dezelfde P. peinst er niet over het geld voor de ceremonie niet te betalen – beschaamd, de buren, de priester …
Ik heb me ingehouden maar er mist een stukje van mijn tong. Geen dag om milder te gaan denken over de terreur die religie kan zijn en hier in Bali daadwerkelijk dagelijks is. Nog een vulkaan al lijkt de uitbarsting daarvan, gezien de houding van de Balinezen, nog heel ver weg. Die brief met een verzoek om een bijdrage aan de ceremonie heb ik gisteren verscheurd.
Lieve groet, Frank
Lieve Frank, denken aan elkaar. Nuchter blijven denken lukt niet helemaal. Daarvoor teveel aan de hand op de hele wereld. Op 33 km afstand van een vulkaan; toch maar een bloemenoffer ergens brengen? Kaarsje opsteken? Dikke knuffel. Roeleke
Bij het in de context een tikkeltje ironische zinnetje “15 euro verhoging eigen risico veroorzaakt haast een revolutie” lijkt toelichting zinvol. Die verhoging was opgenomen in het regeerakkoord van de vier formerende partijen. Volkomen in strijd daarmee wordt in het programma van twee partijen CDA en CU een verlaging van dat risico met €105 en €100 voorgesteld. Zelfs bij een kamermotie om het eigen risico te verlagen stemden beide partijen tegen. Zelden was de degelijke onbetrouwbaarheid van politici zo duidelijk zichtbaar. Daarover werd een deel van de bevolking pissig. Dat kun je dan wat ongenuanceerd ook “een revolutie” noemen.
met groet aan alllen,
thijs zijda
Tikkeltje ironisch of ongenuanceerd? Dat een (groot) deel van de bevolking boos is over de totale onbetrouwbaarheid van betreffende politici lijkt mij niet meer dan logisch. Ja, ik ben op de hoogte van de beloftes die werden gedaan en weer niet nagekomen. Die terecht grote boosheid, wellicht wat ironisch, haast een revolutie noemen … mij ontgaat het probleem. Mij gaat het om de vergelijking. Als 15€, nogmaals terecht, zoveel protest uitlokt, hoe zou het dan eigenlijk moeten zijn als mensen met een veel en veel beperkter beurs € 72 op moeten hoesten. Hier echter blijven die protesten, ik denk helaas, uit. Dat is mijn punt.