Lieve Allemaal,

Er is weer iets nieuws bedacht. Deze week ging ik mijn rijbewijs verlengen, iets dat tot nu elk jaar moest maar dat, met een verblijfsvergunning voor langere tijd, nu pas over vijf jaar weer nodig is. Gelukkig maar. Gelukkig want de toestanden worden steeds ingewikkelder. En lachwekkender ook wel. De gezondheidsverklaring moest al lang – even langs de assistent van een dokter vlakbij het politiekantoor die de gegevens overschrijft van je oude rijbewijs, met pech een test op kleurenblindheid en hup, twee euro betalen, klaar is kees. Nu moet er ook een psychologische test komen en psychologen, dat weten we allemaal, zijn duurder dan een dokter. Een assistente, jong meisje nog, ook vlakbij het politiebureau, zit al klaar. Ik ben benieuwd, ben ik normaal? Op een leeg papier moet ik mijn naam schrijven en een mens tekenen. Een snelle krabbel, negen euro betalen; ze ziet het al, alles prima in orde. Nu de corruptie op het politiebureau een beetje onderdrukt is moet er natuurlijk iets gebeuren. Ga er maar vanuit dat de opbrengst gedeeld wordt met de politie. Nou ja, de politie een beetje meer dan zij natuurlijk.

Doni maakt zich zorgen – en hij is daarin niet alleen – over een aantal ontwikkelingen in Indonesië. Nieuwe wetgeving zit eraan te komen. ‘Nog erger dan wat de Nederlanders indertijd oplegden’ was een commentaar in de (liberale) Jakarta Post. Het beledigen van zo ongeveer alles wat naar overheid ruikt wordt verboden en dat is eng met al die gasten die zich, zo is de cultuur ook wel een beetje, bij de geringste tegenspraak al beledigd voelen. Het parlement bekritiseren zit er straks niet meer in en ook met politie of religieuze leiders, laat staan de president, moesten we maar heel voorzichtig zijn.

Er schijnen ook regels in de maak die het seksleven ‘in gezonde banen’ gaan leiden. Seks voor het huwelijk of een verhouding tussen mensen van hetzelfde geslacht mag dan niet meer. Als voorproefje werd recent in groter Jakarta een verloofd stel door een menigte naakt over straat gesleurd en mishandeld omdat ze … Juist. Het is opvallend hoe ‘incidenten’, nieuwe dieptepunten, nauwelijks aandacht krijgen in de pers, laat staan van de meerderheid van de bevolking. Een net gerenoveerde kapel in Sulawesi wordt gerampokt, een aanval op een kerk in Yogyakarta; ook hier wordt het beleven van de eigen identiteit verward met het afkeuren, verbieden en nog veel, veel erger, van die van de ander.

Nyepi komt eraan, de dag van stilte op Bali. Vliegveld en haven gesloten, niemand de straat op, geen muziek, herrie of licht, geen etensgeurtjes. Zo gaat het al jaren. Ook de ATM’s worden een halve dag van tevoren uitgeschakeld al weet niemand waarom want als je de straat niet op kan, kan je ook geen geld uit de muur halen. Nu iets nieuws, internet wordt afgesloten. En dan vind ik het een probleem worden. Alle andere voorschriften: prima. Respect voor de cultuur van een ander, het zou Balinezen storen als ik me niet aan de voorschriften hield, zij willen hun eiland leeg laten lijken. Maar wiens zaak is het als ik in de beslotenheid van mijn eigen huis internet gebruik? Daar heeft niemand weet van, niemand last van. Zeker, ik kan makkelijk een dag zonder internet en wel langer ook, ik vind het alleen jammer dat ook hier het privé domein geschonden wordt omdat ‘we allemaal naar onze regels… Bruggen bouwen is verschillende werelden verbinden, ook in de wetenschap dat de ander maken zoals ik een dwaze illusie is. Dat laatste is maar gelukkig ook trouwens.

Over bruggen. Ik schreef het al in de aankondiging van deze blog: in april breng ik een bundel uit met ongeveer 50 gedichten. Titel “Bruggen”. 64 pagina’s, mooi papier, stevige omslag, het wordt fraai. De prijs zal inclusief verzendkosten niet meer dan € 17,– bedragen. Omdat ik geen idee heb hoeveel exemplaren te laten drukken is het prettig als u, aangenomen dat u zoiets t.z.t. wilt gaan bestellen, dat alvast in een mail aan kan geven. Alleen een ja is al genoeg. Dan meld ik me weer in april.

Lieve groet, Frank