‘Ik ween om kleinheid van de grote mannen waarvoor de macht steeds voor de inhoud gaat.’    

Mw Els Borst

Lieve Allemaal,

We hebben een kleine pauze, een paar dagen zonder regen. Het regenseizoen is vol in gang en de buien zijn heviger dit jaar maar nu dus even niet. Nieuw – in al die jaren nog niet meegemaakt – een storm uit het westen waardoor het terras drijfnat wordt. Nog steeds niets om over te klagen, andere delen van Bali staan gedurig onder meer dan een meter water.

Mijn operatie is achter de rug, vooralsnog valt het tegen. Een wond die niet heelt en niets is verbeterd, integendeel. Ik hoop dat tijd de oplossing is. De kosten, gedekt door de verzekering, waren wel verbijsterend laag. Verblijf in een eenpersoonskamer met douche en Ac, goede verzorging en keuzemenu voor de maaltijden: € 30,– per dag. Geen koffie te krijgen, dat dan weer niet, maar Doni bracht elke dag een beker. Prima zorg dus al is de administratieve afhandeling bizar. ’s Morgens om negen uur mocht ik naar huis, moest nog even blijven omdat de verzekering de betaling goed moest keuren. Om vijf uur kon ik een taxi bellen. Consulten voorafgaand en na de operatie moest ik zelf voorschieten. Nu blijkt dat een rekening, afgetekend voor voldaan, nog geen bewijs van betaling is; er moet een ‘kwitansi’ komen, één voor elke rekening. En die 5 formulieren die de specialist moest invullen moeten opnieuw, het is met een blauwe pen gedaan en dat moest ‘natuurlijk’ zwart zijn. Bureaucratie, ook dit land is er vol van.  

Corona is ook hier nog steeds een ding. De verplichte quarantaine was 8, werd 5 en toen 3 dagen. Vorige week zondag werden het er weer 7 en sinds vrijdag zijn het er 10. Een wat zwalkend beleid, waar kent u het van? Met een telkens veranderende situatie schijnt het niet anders te kunnen. Kritiek is niet zozeer een Indonesisch ding, de mensen accepteren gelaten hoe het is. Gerekend hoe de maatregelen er hier, een land zonder wezenlijk overheidssteun, inhakken is dat bijzonder. Misschien een gebrek aan opruiende types in het parlement en maatschappij? Nederland is een dikke 12000 kilometer van hier maar nooit ver weg. Het lijkt me daar allemaal niet zo geweldig te gaan. Populisten, haatzaaiers en bruin gevaar op de flanken, het midden staat onder druk. Met dank vooral ook aan dat midden zelf. Gedraai om de kiezersgunst, de onderschatting van wat de kiezer best wel weet of op z’n minst aanvoelt; een nieuwe bestuurscultuur lijkt ver, heel ver weg. De volksmenners en bruinhemden op de flanken zijn er blij mee. Is een verband tussen het citaat van mw Borst bovenaan deze blog en de lengte van de formatie? Dilemma: het is moeilijk te geloven dat de ploeg die zoveel door de vingers liet glippen, mensen liet vallen, het allemaal op gaat lossen maar nieuwe verkiezingen zie ik met angst tegemoet. Te lang, het is altijd te lang, is Nederland bestuurd als een bedrijf. Niet mee kunnen komen? Jammer, we zullen zien wat we kunnen doen. Het echte probleem – we nemen anderen niet mee op onze reis – gaat ons opbreken. Polarisatie is ook: we hebben de ander laten vallen.      

Ons gaat het intussen goed. Doni is er weer en de avonden zijn vol met samen opera luisteren, een fles wijn opentrekken en geraakt zijn. The road rises up to meet us, meestal wel. The wind is often at our back.

lieve groet, Frank