Gewoon ter informatie, als je ooit uit Afrika op een bootje naar Europa komt dan zijn dit de nummertjes die voor je klaar hangen.

Sam Kutesa, minister van buitenlandse zaken van Uganda, voorstander van die leuke wet daar, wordt voorzitter van de algemene vergadering van de VN. Unaniem gekozen….

Nabeela Rehman uit Pakistan, 9 jaar oud, sprak het congres van de VS toe. Niet zoals Malala die slachtoffer is van Taliban geweld maar als slachtoffer van een Amerikaanse drone – haar grootmoeder werd voor haar ogen door zo’n drone gedood. Jammer Nabeela, geen welkome boodschap, van de 345 congresleden kwamen er 5 opdagen.

Lieve Allemaal,

In het huis zie ik gedurig kikkers. Nou ja, vooral in de badkamer springen ze rond. Ongelooflijk kleine kikkertjes (of zijn het padden?), als je dacht dat babyvingers klein zijn dan heb je die kikkerpootjes nog niet gezien. Haast microscopisch en alles erop en eraan. Blij denk ik dat ik kind genoeg gebleven ben om het wonder te zien. Ze zijn verdwaald in een huis waar helemaal niets voor ze is. Ze allemaal kussen is onbegonnen werk en buitendien, stel dat er een prins in zit, wat krijg je dan? Waren prinsen ooit wat ze geweest zijn? Als je pech hebt, kan maar zo, tref je zo’n jetset non-valeur. Laat maar springen dus, de meesten vinden hun weg wel weer naar buiten.

De geschiedenis herhaalt zich. Er komen presidentsverkiezingen aan en van de twee kandidaten deed één me een beetje aan Obama denken, dat is tamelijk versterkt de afgelopen weken. Jokowi, hij heet Joko Widodo maar zo wordt hij genoemd, wordt er van ‘beschuldigd’ geen moslim te zijn. Hetzelfde probleem dus maar dan andersom. Ik mag natuurlijk niet stemmen en houd hier mijn mening zorgvuldig voor me maar stilletjes hoop ik dat het toch Jokowi wordt. De andere keus, Prabowo, ex schoonzoon van Suharto, speelde tijdens de verwikkelingen in 1998 een nogal dubieuze rol, met Suharto geassocieerd zijn is geen pre, de steun die hij krijgt van idioten die iedereen, goedschiks of kwaadschiks, op willen schepen met hun uit angst en haat geboren karikatuur van een god, stemt niet gerust. Jokowi dus als ik mocht kiezen.

Bovendien, ergens is nog een foto waarop ik aan een diner zit met Jokowi toen hij nog burgemeester van Solo was. Als hij het wordt ga ik die uitvergroot ophangen. Lijkt me wel wat om bij een probleem met iemand eens schuin naar die foto te kijken met een ‘ik weet het niet, misschien het beste maar even mijn vriend bellen…’ En een kleine afdruk in mijn portemonnee, voor problemen onderweg?

Ik schrijf alsof er veel problemen zijn en zo is het niet. Zeker, veel is anders en soms lastig te begrijpen en ook hier is niet elke dag alleen maar feest, maar het vergt geen uitgebreide studie om te weten dat we het goed hebben. Alleen maar opletten en realistisch blijven en je weet dat, niets ergert meer dan totaalidioten die menen dat Nederland een bananenrepubliek is, niets zo sneu als de types die een wereld verwachten waar alles hun kant op rolt.

Door het boek Bordeline Times van de Wachter kwam het weer in gedachten. We willen nergens last van hebben. “Er last van hebben is niets voor mij en tot last zijn; ik pas wel op.” En zo is het natuurlijk niet – ja mam, poepluiers vanaf dag één, ik weet het nu. De Wachter verbindt er nogal wat, m.i. terechte, conclusies aan met de grondtoon dat mens zijn, iets dat alleen bestaat in het samengaan met de ander, impliceert dat we zo nu en dan ‘last’ van elkaar hebben. Weten dat dat wederzijds is helpt, liefde voor elkaar – dat denk ik er dan bij – maakt het tot een niet eens onaangename routine. Dat we, als het echt helemaal mis gaat, nu naast de rechter, ook het volksgericht lijken te hebben, is een zorgwekkende ontwikkeling die daar haaks op staat. Dank aan o.a. het pamflet dat zich krant noemt en al minstens sinds de dertiger jaren consequent de foute hoek koos.

Intussen ben ik wel bezig de hele tuin om te gooien. Palmen eruit want een kokosnoot af en toe zet geen zoden, bunga kertas, gembang sepatu, batavia en alamanda, alle exotische bloemen tegen de vlakte; het wordt een moestuin. In het zwembad komt wellicht kangkung, dat is waterspinazie, en het gras wordt sawah, rijst helpt je ook door je pensioen heen. Met dank aan de staatssecretaris voor een inkijkje in haar denkwereld, met gevoelens van medelijden voor al die sufferds die zich in een flat hebben geïnstalleerd; het worden harde tijden jongens en meisjes, bedenk een list.

Over centjes: W., de hulp, is trots op zichzelf. Thuis zijn ze al jaren met een kleine aanbouw bezig, elke keer een klein stapje als er wat geld is, en nu was er verf nodig. P., haar man stuurde haar naar een bouwhandel iets verderop maar de prijs viel tegen. Een uur shoppen, vier winkels langs in de verre omgeving en uiteindelijk kwam ze 1,5 euro goedkoper uit. Blij: “zelfde merk Pak, en precies dezelfde kleur!”

Bij de zilversmid, bijna zeventig kilometer verderop, was het weer heel plezierig. Een verademing hoe die mensen zich in de afgelopen zeg twintig jaar hebben ontwikkeld tot zelfdenkende mensen die er nog blij bij zijn ook. Ik was er om een project te bespreken en de aangename menging van openheid met wederzijds respect en waardering – zonder maar iets van onderdanig zijn – is, zeker voor Bali, een verademing. Het gaat wel vaker goed trouwens, het bespreken van een misgelopen opdracht voor schelpenwerk leidde tot een soortgelijke situatie. Gewoon bespreken waar het mis ging en wat we kunnen doen om het te verbeteren. Het mist hier nogal eens maar als ik het opschrijf denk ik: alleen hier?

Ik hoor dat ze in het noorden van Bali thee willen gaan verbouwen. We hebben al de Preanger bij Bandung maar nu dus hier ook. Thee, ooit een deel van de welvaart van het koninkrijk en extra grond “onze koloniën” lekker vast te houden. Batig slot en zo… Thee devalueerde tot een saai brouwsel voor ’s morgens bij het ontbijt, meestal uit zielige zakjes die een fabrikant ontwikkelde omdat hij niet wist wat anders aan te vangen met al die gebroken bladeren en dat stof. Ook wilden oudere dames en heren er in middag wel eens iets van tot zich nemen. Toen kwam een zwarte tijd – zelfde slappe bak hoor, ik bedoel het figuurlijk – Job Cohen ging als burgemeester van Amsterdam kopjes thee drinken als er problemen waren. En problemen waren er! Het werd hem veelal niet in dank afgenomen; harde maatregelen s.v.p. en geen gelul als begrip voor en bruggen bouwen naar. Het imago van thee op een dieptepunt. Maar.., het kan verkeren. De Tea party in de VS kwam op. Rabiate conservatieven, voor wapenbezit en doodstraf, tegen staatsbemoeienis, voor een volledig vrije markt, tegen medemenselijkheid die geld kost. En nog zo wat. Intussen voeren ze zelf geknutselde christelijke waarden – wat goed dat de auteurs van de bijbel dit niet mee hoeven maken – hoog in hun vaandel. Thee werd, ook in Nederland, weer populair, de Teldersstichting met mijnheer van Schie voorop maar zeker niet alleen. Al eerder sprak ik hem aan op zijn enthousiasme voor de doodstraf (geen antwoord natuurlijk), nu vindt hij dat gemekker over te grote verschillen in inkomen en vermogen is gebaseerd op afgunst. Haast grappig hoe je kan proberen een ander weg te zetten en er eigenlijk alleen in slaagt je eigen, beperkte denkraam te etaleren. En die dames in de Preanger hier, en straks in Bali, krijgen nog steeds een hongerloontje voor hun arbeid. Maar dat zal de Tea Party dan weer een zorg zijn.

Veel liefs,  Frank