Sinds ik het weet tollen beelden door mijn hoofd. De bevlogen doorwerkende kunstenaar, enthousiast over de ramen voor het museum in Alexandra, de man die op het werk het eerste kwam en het laatste wegging, de eerste keer dat ik hem ontmoette en ik zo schrok van het beeld van een oudere Emmanuel, de zo zwijgzame mens die wel eindeloos kon vertellen over zijn, veel te jong verloren, broer. De verwoed hakkende beeldhouwer die, ongemerkt, de auto even waste of kleine dingen in het huis repareerde…
En van die keer dat we samen wachtten in een kliniek, toen positief het meest negatieve woord werd dat we kenden.
Het bleef een negatieve, maar één die hem niet weerhield door te gaan. De studio moest een succes worden en hij ging er het beste van maken. In het terugzien worden de mooie belevenissen de complete geschiedenis, wat ertussen ligt zijn de voegwoorden. De prachtige vegetarische lunch in het kleine huis op 17th Avenue in Alex, de trots waarmee hij mensen zijn ramen in zijn museum liet zien, de uitbundige blijheid waarmee hij tijdens zijn bezoek aan Nederland genoot van de warmte en aandacht, hoe hij dankbaarheid en bescheidenheid paarde aan waardigheid en zelfbewustzijn…
Zijn trots om zijn panelen in Heemskerk, de verlegenheid met de complimenten. Zijn zacht gesproken “Ik vind dat we wel eerst even moeten bidden” op een voor hem aangericht diner ontlokt me ook nu nog ontroering met een glimlach.
Met de tijd werden zijn krachten minder en plannen moeilijker te volbrengen. De grens tussen bescheidenheid en onzekerheid vervaagde soms, de warreling van zorg, teleurstelling en wanhoop maakte het hem niet makkelijk. En toch altijd weer hoop. “Vind jij het ook gek dat ik bloemen voor haar heb geplukt?”, hij was diep gekwetst door het minachtend lachen van iemand. Nee, dat vond ik niet gek en ik dacht aan een boom planten als je weet dat morgen…
Hij was veelzijdig en eenvoudig, nogal eens werd hij onderschat door anderen maar in de stormen van de township ging hij zijn eigen weg. Dat laatste beeld van hem, zittend in een kamertje naast zijn huis dat hij tot galerie had gemaakt; net als in ons laatste telefoongesprek een paar maanden terug kwam zijn “I’m okay man, I’m okay”. Ja, hij was okay, zijn gezondheid al lang niet meer.
Naar nu bekend werd overleed, op achtentwintig december jl., Cedric Shawu Sibisi, achtenveertig jaar oud. Ik had de eer hem te mogen kennen, het voorrecht zijn licht te ontvangen op mijn weg in Afrika. Alexandra moet verder met een eminent mens minder, ik mis een lieve vriend.
voor de lange reis
even met mijn wang
strak tegen zijn wang gedrukt
armen vast om elkaar
een drukkie heet dat
.
opeens rook ik jouw geur
nadat ik gegaan was
snoof ik mijn handen
heel zacht was het er
nog steeds niet vergeten
.
hij oogde wat verbaasd
dacht misschien mijn tranen
veroorzaakt door ons afscheid
zo was het ook mijn vriend
ook dat, ook dat
.
Prachtig Frank, echt prachtig!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Zo mooi en herkenbaar geschreven Frank. Blij dat we Cederic hebben mogen leren kennen. De eerste keer in Amsterdam en daarna verschillende keren in Afrika. Ook zijn huisje aan de 17th Avenue in Alex was telkens een warm welkom. Cederic in gedachten zullen we je nooit vergeten.
Lieve Frank, wat een prachtig inmemoriam van een mooie man, een waardevol mens. Iedere dag als we beneden komen in de kamer denken we even aan hem als we het kunstwerk zien, het schild dat hij voor ons maakte. We zullen hem nooit vergeten, dat kunnen we niet. Hij heeft immers in onze ziel geschreven…
Frank wat heb je dit weer mooi onder woorden gebracht. Zelf heb ik Cederic nooit ontmoet, maar wat is het goed om zo’n positief mens te mogen kennen. Dit zijn mensen die je leven verrijken.
Lieve oom Frank, een mooi geschreven verhaal of eigenlijk een stuk uit jou leven, zijn leven.
Ik heb Cédric niet in het persoonlijk leren kennen, maar door jou verhalen en avonturen kom ik een heel eind.
Hij was een uniek mens met zoveel mooie kanten.
We wensen je sterkte met het grote verlies, zullen in gedachte bij je zijn. Liefs van ons allemaal, xx
Lieve Frank,
Wat heb je dit mooi verwoord.Wij vergeten nooit meer de zaterdagavond met de rondleiding in Heemskerk, het moment met Cédric dat het de African Room werd gedoopt,en zoals je schrijft, een moment van stilte om te bidden voor de maaltijd. En dan het plaatje tijdens de eredienst. Nee, dit vergeten we nooit meer en iedere keer worden we herinnerd aan hem als we in de African room zijn.Een mooi, edel en eenvoudig mens met een lieve lach.Zo denken wij aan hem. Lieve Frank, we denken aan je. Veel liefs en dikke kus van ons.
lieve Frank, als ik aan ons bezoek aan o.a. jouw huis en studio denk, zie ik Cedric weer bezig aan een van zijn kunstwerken. Hout bewerken op
dat moment. Opgaand in zijn werk met een glimlach op zijn gezicht. Mooi om naar te kijken. Hij zit in onze Afrika-beleving. Blijvend.
Lieve Frank,
Denk aan je. Ondanks fysieke afstand verbonden met elkaar.
Lieve groet, ook van Anke, Ed
Ha lieve Frank,
We schrokken van je bericht en genoten van de wijze waarop je hem hebt beschreven en herdacht. Slecht een keer ontmoet, maar wat prachtig om te ervaren wat een mens, hoe ver weg ook, heeft nagelaten. Wat zal het, ook bij jou, veel gedachten hebben oproepen. Ook zijn kunstwerk hier in bij ons thuis zal ons blijvend aan hem herinneren.
Liefs en sterkte, Aart en Germaine
Lieve Frank,
Ik heb Cedric nooit gekend maar je hebt een mooi mens beschreven. Sommigen van onze soort zijn zeldzaam.
Dank je wel voor je mooie gedicht.
Ik wens je veel sterkte.
Liefs Joke