Duurzaamheid

De vulkaan liet zich deze week weer gelden, alles nog steeds prima hier in Penestanan.

Lieve Allemaal,

If you can’t beat them, join them. Zij die zich eerder teweer stelden tegen egoïsme en kortzichtigheid omarmen nu het plan om duistere deals zoals die met Turkije gesloten werden te dupliceren in Noord-Afrika. Wat in Europa niet lukt – een snelle, rechtvaardige procedure en, om te beginnen voor zolang die procedure duurt, een menswaardige opvang – gaat daar vast goed komen.

‘Europa op slot, het wordt anders nog erger.’ Wat eerder postvat, het besef dat dit niet kan of de realisatie dat een vergrijzend Europa nieuw bloed nodig heeft zal de tijd leren. Misschien lukt het, met alle tegenkrachten van dit moment, inderdaad niet anders maar mijn sympathie ligt bij hen met verbondenheid en compassie als leidraad, stem van redelijkheid.  Voor nu echter: burgemeesters in oorlogstijd * – inspirerend leiderschap:   1 – 0.

Geen duurzame oplossing, over de oorzaken weinig woorden. Maar er wordt meer geld uit Afrika weggesleept dan er aan ontwikkelingsgeld heengaat, het dumpen van landbouwproducten maakt het bestaan voor lokale boeren vaak onmogelijk, groei hier ten koste van groei daar: te ingewikkeld om uit te leggen? Alles ontwrichtende oorlogen gevoerd met wapens en actieve ondersteuning vanuit de westerse wereld: te beschamend om toe te geven?

Het ging nogal eens over duurzaamheid deze maand en dan ben je in Indonesië niet goed beland. Het is hier niet of nauwelijks een thema. Of is het omgekeerd, is het juist de goede plek omdat er zoveel te doen is? Geen wandeling in Bali zonder ettelijke ontmoetingen met plastic afval in de natuur en overal. In de supermarkt gaat, als je een seconde niet oplet, alles in (gratis) plastic tasjes. Statiegeld op de miljoenen plastic flessen die dagelijks het milieu inschuiven wordt niet overwogen, een eerder plan om de klant voor de tasjes te laten betalen (200 rupiah per tas, dat is 1,2 cent) werd weer ingetrokken. De klant was er niet blij mee en de fabrikanten van de tasjes vonden het ook niet fijn. Vandaar. Intussen is Indonesië de nummer twee vervuiler van zeeën in de wereld.

Ook hier problemen genoeg maar alweer: korte termijn / de volgende verkiezingen en lange termijn / visie, verdragen elkaar slecht. In het zuiden, met honderden hotels langs de kust, wordt zoveel water uit de grond gepompt dat het grondwater intussen brak is, zeewater dringt de bodem in. De bouw van hotels gaat over het hele eiland gewoon door. De infrastructuur kan het allemaal niet aan; teveel verkeer en teveel afval, in toeristische gebieden ligt de natuur die nog over is permanent in de vuurlinie. Dat en een voortschrijdend verlies van de eigenheid van het eiland raakt aan het dilemma waar ook hier mensen voor staan: duurzaamheid is tevens inleveren. Hier, met een economie die praktisch op toerisme draait en een levensstandaard die voor velen bij lange niet op een fatsoenlijk peil is, nog lastiger dan het in Nederland al blijkt te zijn.

We zullen er toch aan moeten wennen denk ik. Ook dat b.v. vliegen zwaarder belast moet worden al betekent dat dan dat ik minder vaak naar Nederland kan. Een eerlijker verdeling in de wereld is niet realistisch als ik eigenlijk bedoel dat iedereen het zo rijk moet krijgen als ik en dat het voor mij bij het oude kan blijven. Duurzaamheid nastreven is ook inleveren. Wereldvreemd of beginnen de wereld een beetje beter te begrijpen?

Lieve groet, Frank

* ‘Sommigen denken dat mijn voorstellen hard zijn. Maar geloof me, als we het hier niet over eens worden, komen er pas echt harde voorstellen van echt harde mannen.’

Donald Tusk, voorzitter Europese raad.

Zesenzestig

Lieve Allemaal,

Zesenzestig ben ik geworden, dank voor alle lieve reacties, een mooie dag werd er nog mooier van. Ouder worden; het blijkt niet zoveel kommer en kwel, er zijn veel voordelen. Die kortingskaart voor vijfenzestig plus is leuk maar is hier niet geldig, vanaf nu krijg ik wel AOW. De overheid gaat elke maand een leuk bedrag op mijn rekening storten en zorg van ‘hoe moet het volgende maand’, met een lastige kunstmarkt niet helemaal afwezig de laatste jaren, is weg. Ik word er blij van, zaterdag had ik dubbel te vieren. En dat is dan nog maar centjes. Meer vaardigheid te luisteren naar wat niet gezegd wordt en meer (willen) begrijpen gaat me iets beter af. Het leidt tot meer empathie en verbondenheid, dat is een echte bonus.

Aan één kant kan ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik zesenzestig ben, aan de andere kant zit er zoveel in mijn rugzak – niet negatief bedoeld – dat ik me afvraag hoe het er allemaal gekomen is. Geen uniek gevoel denk ik maar bij tijden lijkt het me bovengemiddeld veel. En ook dat is rijkdom. Zoveel gedaan, zoveel beleefd en bereikt waar ik met blijheid op terug kan zien. Onvermijdelijk veel mislukt ook, zwarte dagen, soms verslagen; geprobeerd, gevallen en weer opgestaan. Het is niet klaar, dat het ooit voltooid zou zijn kan ik me niet voorstellen, er blijft veel te doen en ‘nu ik hier toch ben’ beter maar aan het werk blijven. Dat de hoeveelheid zaken die ik niet begrijp alleen maar toeneemt wijt ik dan maar aan die cirkel van kennis die een beetje is gegroeid; het zicht op niet weten wordt er ruimer van.

Lunchtijd. Tien mensen in huis en er liggen dertig broodjes klaar: goed belegd en karig, vers en van vorige week. Eén van de bewoners begint alle broodjes in zijn tas te proppen en laat, pas onder dwang, uiteindelijk wat over voor de anderen. Drie of vier van de minste broodjes laat hij liggen. Nog voor de lunch breekt gegarandeerd oorlog uit.

Een Mondigliani: 170 miljoen, diamant: 27 miljoen, flesje wijn: een ton, trouwjurk 5 ton, auto: ook een paar ton. Party in iemands vijfde buitenhuis, de gasten arriveren in privéjets van over de hele wereld. Iemand ‘koopt’ voor de leuk een voetbalclub. Een bral die breeduit pocht over zijn vele geld wordt president. Meer bewonderende blikken dan dedain. Merkwaardig. Hopen op een dag zelf zo’n tas vol broodjes bij elkaar te graaien, denken dat de toevoer van broodjes oneindig is?

Identiteit begrijp ik ook niet zo. Niet dat ik geen identiteit heb, natuurlijk wel, ik ben immers ik. Mijn begrijpen stopt waar aangenomen wordt dat iets of alles van dat wat (mede) maakt wie ik nu ben mijn identiteit zou zijn. Kom nou, zo laat ik me niet inkaderen. Ik ben Nederlander, Europeaan en wereldburger, moedig en angsthaas, slim en stom, linksig en verzamelaar, van goede wil met soms zwak vlees, kunstenaar en homo, AOW’er en dichtertje en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb aandelen in duizend hokjes maar ik laat me niet in eentje wegzetten. Zeker niet waar ‘in een hokje willen horen’ verbondenheid alleen maar in de weg staat. Buitendien laat het de essentie van wat ik in me draag en mijn diepste zijn kleurt, positief (het meeste) en negatief, buiten beschouwing. De liefde en vriendschap op mijn pad, de hand van mijn lief op mijn wang, verdrietig afscheid en warm welkom, de zwaaihand van mijn moeder, de blik in de ogen van een orang oetan, vogels in de lucht, succes, verlies en teleurstelling, de zonsondergang van gisteren; een miljoen momenten die een afdruk lieten in mijn ziel. Dat ben ik, er is er maar één van. Ook maar beter zo, toegegeven. De enige groep waarbij ik me bij in laat delen is die van mensen. 7,6 miljard wereldburgers, allemaal even uniek, onderstrepen mijn punt.

Lieve groet, Frank

 

Slecht begonnen dag

grijze luchten zonder zilver;

vanuit de morgenspiegel

kijkt hij me vragend aan.

Weggestuurd, gehoond,

ongepaste onbeschaafdheid

terwijl ik man moest worden.

 

Vaak onvindbaar, bleef hij.

Offreerde lachend spel

en godsvertrouwen,

met ogen waarin bitter

nooit een woning vond;

blij verwachten slechts

bij elke nieuwe dag.

 

Steeds vaker zoek ik

die kleine jongen die

zo weinig weet,

zoveel begrijpt.

Het lijkt me dat de kern

– wie ik ten diepste ben –

daar ongeschonden bleef.