Lieve Allemaal,

Daarnet een aardbeving. Het went niet. Het hele huis staat te schudden, wij rennen naar buiten om, als de boel omvalt of instort, veilig te zijn. Het grasveldje voor het huis golft onder onze voeten, de poort helt over en bomen zwiepen heen en weer. Voor een minuut of twee is de aarde, onze moeder aarde, een dreigende vreemde. Dan is het over. Honden stoppen met blaffen, vogels zingen, de zon schijnt nog steeds. Wat blijft is het weten deel te zijn van een onbegrepen geheel.

Recent zag ik een met de microscoop genomen foto van een daas. Een schepsel met onaangename kantjes dat, in vergelijking met een mens, pietluttig klein en onbeduidend is. Intussen: mogelijk zijn er 150 miljard sterrenstelsels met elk zo’n 100 miljard sterren waarbij elke ster gemiddeld bijna 2 planeten om zich heen heeft cirkelen. Hallo rekenwonder, roept u maar. Van al die planeten is de aarde er één. Nasa toont een beeld van 13 miljard lichtjaren geleden. Ja hoor, zo’n daas is echt lachwekkend klein.

Ik vind het lastig te geloven dat de aarde van al die planeten – ik laat al die nullen even weg – de enige plaats is waar leven is. Moeilijk aan te nemen dat niet ergens in die eindeloosheid leven is dat het triest makende egocentrisme en de kleinzieligheid die een permanente bedreiging vormen voor het voortbestaan van onze beschaving niet ver achter zich heeft gelaten. Of het tegenovergestelde, het kan ook erger al is dat soms moeilijk voor te stellen. Maar ook, kijkend naar alles wonderbaarlijk in onze wereld – zie die daas hierboven – lijkt het haast onmogelijk dat er, waar dan ook, een herhaling in enige vorm bestaat. Geen idee dus, deel van een onbegrepen geheel. Maar wel een deel. Jalāl al-Dīn Muḥammad Rūmī schreef in de dertiende eeuw: ‘Jij bent geen druppel in de oceaan, je bent de hele oceaan in een druppel’. Zou je oceaan kunnen vervangen door universum? Het houdt me bezig. Sluimerende gedachten, weer klaarwakker geschud door een aardbeving. In een paar minuten wordt mijn beeld over m’n plaats op deze aarde opnieuw scherp gekaderd. Deel zijn van iets waarvan de grootsheid mijn voorstellingsvermogen ver overstijgt maar ook eenzame gast op een aardbol die mensen niet nodig heeft. Eenzaam, toch veilig geborgen in de omarming van de grootsheid waarvan ik deel ben. Ik ben niets, ik ben alles. In ons lichaam doen acht biljoen rode bloedlichaampjes hun werk. Niet één die zich klein voelt, geen waant zich belangrijker dan de ander. Ze doen hun werk. Daar denk ik dan over. 

De slijpmachine werkte niet meer. Een elektricien kwam en stelde vast dat de ‘inverter’ (???) kapot was. Niet meer te repareren. Een probleem want dat ding is ingebouwd en het nieuwe model is groter, past niet. Met moeite een tweedehands apparaat kunnen kopen (€ 200,–) maar, helaas, na één keer gebruiken ook kapot. In Nederland was nog een bedrijf dat het oude model op voorraad had dus, toen ik daar was, heb ik dat gekocht. € 300,–. Mijn vertrouwen in de elektricien was intussen niet groot meer. Via de fabrikant van de machine vond ik een ander. Het nieuwe apparaat is ingebouwd, de oude is ook helemaal is orde, net als de tweedehandse. Een ‘switch’ van € 12,– en de boel was opgelost. Iemand in voor een ‘inverter’ tegen een nette prijs? Zal wel niet al zou het welkom zijn. Niets te klagen hier hoor maar dat het allemaal wat lastiger wordt is wel duidelijk. De euro is opeens, met dank vooral aan mijnheer Putin, een 15% minder waard en ook in Indonesië slaat inflatie met zo’n 10% toe. Niet alles kan meer zeggen we dan maar… moest dat dan, alles?   

Een dikke veertig jaar geleden kochten we het goedkoopst mogelijke ticket naar Indonesië. Een stoptrein door de lucht, meer dan dertig uur onderweg, het kostte fl. 2200,– en dat zou in huidig geld gerekend zo’n € 2600,– zijn. Ik heb nogal eens geklaagd over tickets die steeds goedkoper werden. Een verstopt Schiphol nog de minst schadelijke bijwerking van een industrie die hard meewerkt aan het om zeep helpen van het milieu. Voor een paar tientjes naar Barcelona; te aantrekkelijk om te laten lopen maar intussen… Voor € 800,– op en neer naar Bali, zelfde verhaal. Gisteren ontdekte ik dat een ticket naar Nederland intussen zo’n € 2500,– kost. Ben ik er blij mee? Nou… uuuhhh…   

Lieve groet, Frank