z’n gangetje

Lieve Allemaal,

Preisners Requiem snierde door de kamer; weemoed, boosheid en zelfs verwijt spelen na al die jaren nog steeds een melodie. Dertien jaar, niet anders dan twaalf jaar en drieëntwintig weken of dertien jaar en een maand om maar eens iets te noemen en toch: dertien jaar. Rond. Januari bekomt me niet zo goed, gruweldagen herleven. Het nieuwe begin, Doni, alles wat goed gaat wordt wat kleiner door de slagschaduwen die erover vallen. Zelfbedachte horrorbeelden van hoe die laatste minuten … onzinnig of op zijn minst nutteloos, niettemin terugkerend thema in heel wat dromen. Mijn onmacht er over op te houden stoort mezelf nog wel het meest. Zijn lach verder dragen, hoe vaak is dat nou gelukt Frank? Blijven proberen en als het vandaag niet lukt: morgen probeer ik het opnieuw. Past dan wel weer bij de maand van de spiritualiteit met het thema opnieuw beginnen.

Op een andere manier doet ook Ubud iets nieuws, er zijn semi-serieuze pogingen de verkeerschaos op te lossen. Parkeren is in diverse straten verboden en zie, zolang er een overmacht van agenten aanwezig én actief is – die twee zaken gaan lang niet altijd samen – houdt men zich eraan. Meestal. De trottoirs zijn weliswaar parkeerplaats voor motorfietsen geworden maar geparkeerde auto’s zijn er dan even niet, het verkeer stroomt redelijk door. Tot de agenten weer gaan; tien minuten en de boel staat weer vol en vast. Op z’n laatst na vier uur ’s middags is het puin, later op de avond is het bij gebrek aan toeristen dan wel weer rustiger. De bussen, te breed voor een rijbaan, mogen nog steeds gewoon komen. Semi-serieus. Ik denk niet dat het echt iets gaat worden. Tegenwoordig denk ik ‘dit is Bali’, wel een gezondere houding.

Het regent overmatig veel en lang en ik word er wat kriegel van. Dat ik me geen regenseizoen kan herinneren waarin zoveel water naar beneden kwam zegt niet veel maar ook Ibu Putu die hier al meer dan zeventig jaar rondloopt heeft zo’n herinnering niet. Landverschuivingen, overstromingen, te makkelijk om aan klimaatverandering te denken waarschijnlijk, daarvoor moeten jaren en jaren bij elkaar opgeteld, maar toch. Kaapstad kon binnen een paar maanden wel eens helemaal zonder water komen te zitten. Er zijn (te) veel plaatsen op de wereld waar het ineens allemaal anders wordt. De vraag is of we niet gewoon (ver) achter de feiten aanlopen. Als we er al achteraan lopen. Ik verpof het om in negatief denken weg te zakken maar het wordt niet altijd makkelijk gemaakt. Verbijstering van de dag kwam vandaag uit Davos. Vraag: “wat is uw meest vormende moment geweest?” Antwoord: “Ik heb altijd heel veel geld verdiend.”
De vragensteller was mijnheer Schwab, een van de oprichters van het forum daar. Het antwoord kwam van… ja, inkoppertje.

De komende week aan de gang met het huis, er zijn een aantal onderhoudsdingetjes die gedaan moeten. De eerste kunst is mensen te vinden die het willen doen en dat valt niet mee. Het ging zo met mijn nieuwe website en nu ervaren we hetzelfde: om onduidelijke redenen haken mensen ergens af, laten niets meer horen. Die prijsopgave komt niet, de telefoon wordt niet meer opgenomen … We blijven zoeken want het moet wel in orde gebracht. Intussen werken aan een object dat in zover iets nieuws is dat het formaat van deze vorm groter is dan ooit. Ook spannend. En uit gaan zoeken wat er allemaal nodig is om Doni in het voorjaar mee naar Nederland te nemen. Veel, zoveel is al duidelijk. We blijven bezig.

Lieve groet, Frank

2018

Een man kijkt met brede glimlach naar zijn telefoon die hij met twee handen vasthoudt. “Met wie spreekt u daar?” “Met mijn vrouw.” “Is het een video-gesprek?” “Nee, maar ik zie haar naam op het scherm.”

Lieve Allemaal

Van harte wens ik u allen een rijk en zinvol jaar toe. Het zou een druk jaar moeten worden, er zijn nog wel wat dingetjes te doen in de wereld. Bij mezelf ook trouwens. Met optimisme aan de gang. Voor Balinezen is de jaarwisseling een westers gebruik, leuk om lekker te knallen – het ging de hele avond door – maar verder niets. Vandaag nog wel wensen voor een Merry Christmas and a Happy New Year en dat kan nog wel even doorgaan; vriendelijk zonder weten.

De vulkaan houdt Bali bezig, vanmorgen zelfs vulkanisch as op mijn motor (een beetje). Er zijn wel weer meer toeristen, regelmatig forse verkeersopstoppingen en onderwijl blijft de overheid haar best doen iedereen te overtuigen dat Bali veilig is. Geen moeite is ze teveel; ze hebben Bali zelfs laten groeien of ..? Lag vroeger Ubud 30 km van de vulkaan, nu is het 51,7 km (men houdt van precisie) en ook de kusten zijn minstens 20 km verschoven. Besakih, de moedertempel, ooit 6 km van de krater en binnen het evacuatiegebied van 10 km, was gesloten. Nu het op 22,1 km (weer die precisie) blijkt te liggen is het gewoon weer open. Toeristen, komt u maar. De verklaring komt uit onderstaand kaartje, men rekende met google maps. Daar komt dus die ‘groei’ vandaan maar ik denk dat as, gas en lava de kronkelweggetjes niet gaan volgen. Domheid, slonzigheid of bedrog? Van alles wat vrees ik.

 

 

 

 

 

 

Ik heb een nieuwe laptop, het moest. De vorige, dank aan mijnheer Apple, vindt Bali te vochtig en stopt er gedurig mee of beter, soms wil hij nog starten maar lang zal het niet meer duren. Weer een Apple, met het overzetten van alle bestanden kon het niet anders dan dat ik kocht van wat naar mijn idee toch het dichts bij een criminele organisatie in zaken komt. Zelfs de snoertjes moeten allemaal weer nieuw – hoezo milleu? – t.b.v. woekerwinsten.

Goed, wel een mooie laptop. Mét Siri, een soort persoontje in de laptop, ik kan kiezen tussen man of vrouw, onbeslist zit nog niet in het menu, die antwoord geeft op simpele vragen. Niet heel nuttig, wel grappig. Ik probeerde het uit, kreeg een antwoord en, opvoeding opvoeding opvoeding, dankte voor de verstrekte informatie. ‘Ik leef om te dienen’, sprak Siri. Ben ik de enige die dan moet lachen?

En nu weer aan het werk. Er liggen een paar opdrachten waar ik wel zin in heb en ik bracht wat interessante kleuren glas mee uit Nederland. Duur glas maar leuk om mee aan de gang te gaan. Doni is nog in Jakarta en Zoef zal er wel de pest in houden tot hij terug is. Vannacht om vier uur maakte hij me wakker met bonzen op de deur, eergisteren is hij weggelopen en regelmatig weigert hij verder te lopen als we op stap zijn. Hij heeft zo manieren om duidelijk te maken dat het hem niet zint. Ach, wie niet?

Nogmaals een mooi jaar gewenst, lieve groet, Frank

Zwaan

cello niet te zoet vandaag

Saint Saens zwaant door de kamer

zonder acht op heimwee

contouren schetsend

van licht en ruim

de vleugels breed

zeilt ijl content

door mijn gedachten

het beeld is jouw

 

laat zwanen hun vlucht

langs vreugdevol op

en zoetwarme slaap

scheren en schrijven

ze soms jouw naam

laat somb’re einders

van voor hoe lang

mag ik ben jij

alleen het licht telt