Lieve Allemaal,
Na veel toestanden met testbewijs, vertraagde en gecancelde vluchten is Doni eindelijk, na meer dan een maand familiezaken in Sumatra, weer terug. Huis is weer thuis, Zoef de hond probeert niet meer weg te lopen en slaapt weer op de bank op het terras.
Heel lang niet geschreven, geen glansverhaal maar het ging gewoon niet. Ik heb nogal eens de neiging een put in te duiken. Oud(er) worden staat hoog op ons wensenlijstje omdat het alternatief niet aantrekkelijk is maar ik vind het nogal eens lastig. Ietsje meer begrijpen, ietsje meer rust en steeds minder dat moet, da’s fijn. Maar het is ook constateren dat de idealen waar mijn generatie voor stond steeds verder uit zicht lijken te raken. Ons werk niet goed gedaan of zijn zoveel mensen van kamp gewisseld? Een gevoel van machteloosheid is meestal gebaseerd op een overschatting van eigen mogelijkheden. De zorgen van de wereld op mijn schouders nemen en dan klagen dat het zwaar is. Joh…
Ik zei het al, geen glansverhaal. Van de Tom-tom in Nederland kent Doni een tekst die hij nu regelmatig op me loslaat. Links afslaan: even van koers veranderen. (Wel fijn dat hij linksaf slaan kiest.) Ik doe mijn best en het gaat steeds beter. Zoeken naar kleine stapjes die wel te maken zijn, hopen dat meer mensen dat doen.
De TINA, de There Is No Alternative speedboot van psychiater Dirk de Wachter, raast naar een toekomst met (nog) meer welvaart. Hoe verder op de voorplecht, hoe rijkelijker de champagne stroomt. Het grootste deel van de opvarenden is tevreden en op het middendek hopen ze op een plekje meer vooraan. Zie de verkiezingsuitslagen. Een kleiner deel kijkt met zorg naar het achterdek waar, bij gebrek aan zelfs maar een railing, de een na de ander het water indondert. Alleen een paar gelukkigen worden opgepikt door hulpverleners in rubber bootjes of misschien: alleen een paar ongelukkigen worden opgepikt door hulpverleners in rubber bootjes. De rest…
De Wachter heeft het over de geestelijke gezondheidszorg die moet omgaan met steeds groter wordende problemen en legt de oorzaak bij een egocentrische en vooral hedonistische maatschappij, zonder oog voor de noden van anderen. Akelig correct en het geldt niet alleen voor de geestelijke gezondheidszorg. ‘Nederland is in de grond een socialistisch land.’ Het is dat u het zegt mijnheer Rutte, het zou me zomaar ontgaan.
Hier in Bali regent het al dagen, de verdenking is dat het regenseizoen dit jaar gewoon een dikke twee maanden te vroeg begint. Of, zoals Frans opmerkte, hebben we te maken met het staartje van het vorige natte seizoen? Hoe dan ook, het regent en ook daar word ik dan weer triestig van, nerveus en een beetje depressief. Wat u zegt, een afwijking.
Verder blijft de toestand hier zorgwekkend. Niet voor ons, wel voor veel Balinezen. De grens van wat nog kan is al lang gepasseerd. Op Facebook plaatst een Balinees het bericht of niet iemand, alsjeblieft, de vier Durians (fruit) die zijn ouders nog hebben voor Rp.100.000 (€ 6,–) wil kopen. Er kan onderhandeld worden. Overal zie ik mensen die alle mogelijke spullen langs de weg proberen te verkopen en ‘ngamen’ (‘zingen’ voor geld) bij de stoplichten. Deze week kwamen bedelaars een restaurant binnen. Wel heel ongemakkelijk vond een gast. Ja mevrouw, zeer ongemakkelijk. Voor hen.
Met een lieve groet, Frank