Lieve Allemaal,

Meer dan vier drukke maar mooie weken in Europa geweest en het was goed. Gelukkige ontmoetingen, warme badjes overal en ook nog gewerkt en veel objecten afgeleverd. Wel duur geworden, de inflatie slaat duidelijk toe en er lijkt een inhaalslag gaande om de tekorten van de lockdown aan te zuiveren. Ook hier in Indonesië alles duurder en dat heeft een heel wat ernstiger impact. Bakolie verdubbeld in prijs, benzine – hier nog steeds spotgoedkoop in vergelijking met Nederland – ook flink omhoog; van € 0,60 naar bijna € 1,–. Zouden we in Nederland wel mooi vinden maar hier is het een forse aanslag op het budget. Voor ons ook wat inleveren omdat de Euro in waarde gezakt is en ik nu meer dan tien procent minder Rupiah’s voor mijn Eurootjes krijg. Maar, deze maand vakantiegeld van de AOW en ik ben weer thuis!

De reis terug viel eerst mee en toen toch nog tegen. Rustige vlucht, alle bagage geaccepteerd, zowel over de kilo’s boeken als de kilo’s die ik persoonlijk verzameld had geen gezeur. Wat gedoe in Singapore, heel veel gedoe in Jakarta en toen de (heel Indonesische) wachtrij voor de paspoortcontrole. Vijf uur in een chaotische toestand wachten tot je aan de beurt bent. Half zeven geland, half één in het hotel waar de airco in de kamer op 10 graden stond en niet veranderd kon worden. Iemand moet gedacht hebben dat ik Nederland al miste. De volgende dag zonder probleem naar Bali en nu dus weer thuis. De weg naar huis is soms wat lang…

Thuiskomen en alles in op z’n plaats vinden; m’n stoel, het bed, de hond en Doni. En vijftig nieuwe tuingenoten; Doni heeft de vijver voor het huis opgeknapt en van nieuwe vissen voorzien en is daar nog steeds druk mee. Een beetje eten geven, vuiltje uit de vijver vissen en kijken, veel kijken.

Het is warm in Bali en gelukkig is de situatie zeer verbeterd. Het eiland is open voor toeristen en die komen dan ook. Waar in die paar weken al die mensen vandaan zijn gekomen begrijp ik nauwelijks maar er lopen weer toeristen in het dorp en de straten staan weer vol met aanbieders van ‘Transpor transpor’. De file’s zijn terug, winkels weer open, in het zuiden kun je weer naar de disco; er is weer activiteit alom. Aggessieve toeristen met een grote mond, vechtpartijen in Kuta en ook hier in Ubud, idioten die een motor hebben gehuurd en geen idee hebben hoe, types in zwemkleding 30 km van het strand vandaan , klagers bij de bank die de balie medewerkster persoonlijk verantwoordelijk houden voor de slechte koers…  Het is er allemaal weer en wij vinden het lastig, en zijn er blij mee. Of Bali veel geleerd heeft van alle ellende is zeer de vraag maar de terugkeer van toeristen was hoog, hoognodig.

Maartje Wortel citeert in het boek ‘Een Zinvol Leven’ de actrice Mimi Kok. “Soms zit ik thuis op de bank en denk ik: wanneer mag ik naar huis?” Een vreemde vraag en m’n eerste reactie is ‘wat jammer, wat triest voor je’. En dan komt de onrust van herkenning want die vraag is mij, wellicht anders verwoordt, ook niet vreemd. Wanneer mag ik naar huis? En ook ik ben dan gewoon in het huis dat m’n thuis is.

Als dat koninkrijk in ons midden onbereikbaar lijkt, als de vrede zoek is, is verlangen naar elders misschien wel een voor de hand liggende reactie; ik denk eigenlijk aan niemand vreemd. Nooit was er oorlog op de plek waar ik woonde en ik noemde het vrede. Nu is het oorlog bij ‘de buren’, ‘komt het dichtbij’ – de eerste gevolgen zijn intussen overal merkbaar – en is er zorg dat het overslaat naar het continent, naar de wereld. Dat het elders in de wereld even rampzalig of erger was en is …

Dat begrip van vrede toen rustte op een manke definitie. Als vrede gelijk is aan de afwezigheid van oorlog ga ik geen vrede meemaken. Niemand van ons gaat dat beleven. Mag ik naar huis? Ik zal het niet voor het laatst gedacht hebben en toch, juist met de wereld zo gruwelijk in brand, is het meer dan ooit zaak dat rijk in mezelf te zoeken en van daaruit aan het werk te gaan. Vrede is ook een activiteit.  

Het schrijven van een blog heeft lang op zich laten wachten. Het drama in Oekraïne was daar zeker debet aan; wat kan ik aan zinnigs schrijven? Toch maar weer begonnen, we moeten verder, er is veel, heel veel te doen.    

Lieve groet, Frank