Zomaar een bericht uit de krant. De kwartaalcijfers van Apple vallen tegen! Er was een teleurstellende inkomensgroei van 6 %.

Lieve Allemaal,

Op het terras. Het is, 11 uur ’s avonds, warm. De vlucht was lang, op de luchthaven was het een zootje, een koffer was een tijd kwijt en de rit naar Penestanan was, positief geformuleerd, een uitdaging. En nu, ook thuis! Twee weken Nederland en het was prachtig. Alle vrienden weer zien en spreken, het zette Nederland soms een beetje onder water. Ook dat is thuis al leef je een paar weken uit een koffer. Verbondenheid, de wereld in menselijke proporties … Thuis is een basis, een uitgangspunt; nu weer jullie daar en ik hier. Nederland was mooi!

We hebben het op you-tube allemaal gezien, schrijft de hoofdredacteur van een of ander blad. Ik niet en ik hoop en verwacht, jij ook niet. Wat voegt het toe? Wie zou willen kijken naar iets waarvoor de woorden al te pervers zijn om te lezen? James Foley was niet de eerste, lang niet de enige, de gronden waarop juist zijn dood heftiger raakt – harder aankomt – zijn dubieus en… ook begrijpelijk. Misschien proberen we om verschrikkingen zo veel mogelijk buiten te sluiten. Als er een naam en een gezicht bij komt lukt dat opeens niet meer, als het een mens betreft die een vriend, een bekende van ons zou kunnen zijn komt het heel hard binnen.

Het lijkt mij dat vooral deze maanden doorlopend aanslagen worden gepleegd op ons gevoel van veilig zijn. Laat verbondenheid ons thuis maar zijn.

De roep van veel kanten dat moslims zich moeten distantiëren van de gebeurtenissen, begrijp ik niet goed. Als dat regel wordt zullen we ons uiteindelijk allemaal van de wereld moeten distantiëren. In zo’n kromme optiek hoeft mijn christelijke buurman IS niet te veroordelen, “het spreekt immers voor zich”, de moslimbuurman mooi wel. En dan moet de christen zich distantiëren van wat ‘geloofsgenoten’ in b.v. de CAR doen, de jood wordt gedwongen zich te excuseren voor de daden van Israël. Dat eisen is de ander, op grond van geloof, ras of volk, verantwoordelijk maken. Zo creëer je zondebokken, het heet discriminatie.

Ik vraag me soms af of het ook werkelijk gewenst wordt. Als er veroordelingen komen haalt dat een simpel wereldbeeld onderuit. ‘Een ander joods geluid’, een van de oprichters overleed gisteren, krijgt m.i. veel te weinig aandacht. SBY, nu nog president van Indonesië, het land met de grootste moslim bevolking ter wereld, veroordeelt, gelijk ieder weldenkend mens, IS(is) in zeer felle bewoordingen. De Nederlandse koepel van moskeeën doet hetzelfde. In diverse moskeeën hier worden samenkomsten georganiseerd om zich expliciet te distantiëren van IS en zijn gruwelen. Ik lees er weinig over. Ook niet over het feit dat de “vriend” van het Westen, Saoedi Arabië, zo’n veroordeling wat slechter uit de strot krijgt, ze staan er te dicht naast. Daar werden alleen al deze maand 19 mensen onthoofd, een aantal voor niet gewelddadige vergrijpen, één voor toverij …

Eigenlijk is het allemaal de schuld van het nichtje. Lief kind, we zeggen er niets van, maar ze heeft wel, om haar ouders niet in de stress te brengen zegt ze, bijna zes maanden haar mond gehouden. Ze zat nog op een (dure) school in Denpasar en dat ze zwanger was leek haar niet gepast dus, snaveltje toe. Maar het ging niet over en de dag kwam dat het op begon te vallen. Dus moest er getrouwd worden, en wel snel. W. was er dagen druk mee. Trouwen doe je hier niet alleen, de hele familie wordt ingeschakeld, vooral vrouwen zijn de klos om offertjes, hapjes en nog veel meer te maken. Het betekent zoveel dagen geen inkomen maar ach, familie … De trouwerij van de dochter van W., ook dringend, moest intussen uitgesteld worden; te druk met het nichtje. Dat de natuur onderhand niet stil stond zag je aan de buik van dochter die ronder en ronder werd. Zo veroorzaakt de ene haastklus de volgende. De bruidegom – hoe hij precies heet weet W. niet – is met zijn familie op bezoek geweest, er moest getrouwd worden, het totale gebeuren duurde een paar dagen begin deze maand. Het moest vanwege de dikke buik en omdat de priester die dag als geschikte datum had aangewezen. De volgende zou wel eens in september of oktober kunnen vallen, voor je het weet zit je dan met de schande van een ongehuwde moeder en dat wil niemand. W. en haar man waren weer druk in de weer, werk en inkomen gingen even op nul. Ze verwachtten 350 gasten en die moesten allemaal zitten, eten en drinken. Stoelen organiseren, eten voorbereiden, het huis versieren en veel, heel veel offers natuurlijk. Zij moesten het als ouders van de bruid allemaal regelen, en betalen. Maar ze hielden het eenvoudig. De trouwjurk kostte slechts 2,5 maandsalaris – dat is minder dan die van het nichtje en bovendien had die er twee – alles bij elkaar zal het een half jaarsalaris hebben gekost. Nog minder kan natuurlijk niet, wat zou de buurt wel denken? Dat heb je nu met dochters – en met zo’n nichtje natuurlijk.

Jokowi, tweede van links met wit overhemd, tijdens het zakkenlopen op onafhankelijkheidsdag. Nederlanders hebben ook prachtige tradities achter gelaten.

De verkiezingen zijn achter de rug, de uitslag is bekend: good guy heeft gewonnen. Maar bad guy zou bad guy niet zijn als hij de uitslag niet aanvocht. Al vijftien jaar probeert hij president te worden en het is weer mislukt. Fraude en bedrog riep hij. Nu is Prabowo, zo heet de man, zonder twijfel zeer deskundig op die terreinen – ervaringsdeskundige heet het – maar het echte bedrog lag ook nu weer aan zijn kant. Mensen die het konden weten gaven hem heel weinig kans bij het hooggerechtshof, het ging om een verschil van meer dan acht miljoen stemmen en dat praat je niet zomaar weg. Een paar dagen terug sprak het constitutionele hof: geen fraude, Jokowi is president. Intussen zaait Prabowo lustig verdeeldheid en onrust, zijn ego komt natuurlijk voor het landsbelang. Verwachting is dat er rellen komen waar mijnheer Prabowo dan weer begrip voor zegt te hebben.

Ik heb wat verf nodig dus even naar de bouwmarkt. Kies maar een kleur van de waaier en de machine maakt het. Dat doe ik en nadat het ene apparaat wat kleurtjes toevoegt aan het blik gaat het in de schudmachine. Even later zie ik kloddertjes verf door het binnenste van het trilding vliegen. Mijn waarschuwing wordt met een superieur glimlachje terzijde geschoven, zo’n lach die zegt ‘wij hebben moderne apparatuur maar mijnheer begrijpt dat niet zo goed blijkbaar’. Als de bus eruit komt zit hij onder de verf. Hij wordt schoongeveegd en over het, duidelijk zichtbare, scheurtje wordt een sticker geplakt. ‘Alstublieft!’ Na enig heen en weer gepraat wordt duidelijk dat mijnheer dit niet gaat accepteren. Een ‘Gaat u even zitten, we overleggen met de chef’, tien minuten wachten en dan het verlossende woord: ‘Het is opgelost, u krijgt tien procent korting’. (€ 0,60) Sommigen zijn nooit tevreden blijkt dan, nog een kwartier later verlaat ik de winkel met een nieuwe bus. Onder het zadel van de motor en bij elk gat in de weg denken ‘als maar niet deze bus ook …’. Tja, ik ben wel lastig.

Veel liefs,
Frank