Lieve Allemaal,
Preisners Requiem snierde door de kamer; weemoed, boosheid en zelfs verwijt spelen na al die jaren nog steeds een melodie. Dertien jaar, niet anders dan twaalf jaar en drieëntwintig weken of dertien jaar en een maand om maar eens iets te noemen en toch: dertien jaar. Rond. Januari bekomt me niet zo goed, gruweldagen herleven. Het nieuwe begin, Doni, alles wat goed gaat wordt wat kleiner door de slagschaduwen die erover vallen. Zelfbedachte horrorbeelden van hoe die laatste minuten … onzinnig of op zijn minst nutteloos, niettemin terugkerend thema in heel wat dromen. Mijn onmacht er over op te houden stoort mezelf nog wel het meest. Zijn lach verder dragen, hoe vaak is dat nou gelukt Frank? Blijven proberen en als het vandaag niet lukt: morgen probeer ik het opnieuw. Past dan wel weer bij de maand van de spiritualiteit met het thema opnieuw beginnen.
Op een andere manier doet ook Ubud iets nieuws, er zijn semi-serieuze pogingen de verkeerschaos op te lossen. Parkeren is in diverse straten verboden en zie, zolang er een overmacht van agenten aanwezig én actief is – die twee zaken gaan lang niet altijd samen – houdt men zich eraan. Meestal. De trottoirs zijn weliswaar parkeerplaats voor motorfietsen geworden maar geparkeerde auto’s zijn er dan even niet, het verkeer stroomt redelijk door. Tot de agenten weer gaan; tien minuten en de boel staat weer vol en vast. Op z’n laatst na vier uur ’s middags is het puin, later op de avond is het bij gebrek aan toeristen dan wel weer rustiger. De bussen, te breed voor een rijbaan, mogen nog steeds gewoon komen. Semi-serieus. Ik denk niet dat het echt iets gaat worden. Tegenwoordig denk ik ‘dit is Bali’, wel een gezondere houding.
Het regent overmatig veel en lang en ik word er wat kriegel van. Dat ik me geen regenseizoen kan herinneren waarin zoveel water naar beneden kwam zegt niet veel maar ook Ibu Putu die hier al meer dan zeventig jaar rondloopt heeft zo’n herinnering niet. Landverschuivingen, overstromingen, te makkelijk om aan klimaatverandering te denken waarschijnlijk, daarvoor moeten jaren en jaren bij elkaar opgeteld, maar toch. Kaapstad kon binnen een paar maanden wel eens helemaal zonder water komen te zitten. Er zijn (te) veel plaatsen op de wereld waar het ineens allemaal anders wordt. De vraag is of we niet gewoon (ver) achter de feiten aanlopen. Als we er al achteraan lopen. Ik verpof het om in negatief denken weg te zakken maar het wordt niet altijd makkelijk gemaakt. Verbijstering van de dag kwam vandaag uit Davos. Vraag: “wat is uw meest vormende moment geweest?” Antwoord: “Ik heb altijd heel veel geld verdiend.”
De vragensteller was mijnheer Schwab, een van de oprichters van het forum daar. Het antwoord kwam van… ja, inkoppertje.
De komende week aan de gang met het huis, er zijn een aantal onderhoudsdingetjes die gedaan moeten. De eerste kunst is mensen te vinden die het willen doen en dat valt niet mee. Het ging zo met mijn nieuwe website en nu ervaren we hetzelfde: om onduidelijke redenen haken mensen ergens af, laten niets meer horen. Die prijsopgave komt niet, de telefoon wordt niet meer opgenomen … We blijven zoeken want het moet wel in orde gebracht. Intussen werken aan een object dat in zover iets nieuws is dat het formaat van deze vorm groter is dan ooit. Ook spannend. En uit gaan zoeken wat er allemaal nodig is om Doni in het voorjaar mee naar Nederland te nemen. Veel, zoveel is al duidelijk. We blijven bezig.
Lieve groet, Frank
