Lieve Allemaal

In mijn achteruitkijkspiegel zie ik een jongeman steeds kleiner worden, dat het een wat schokkerig beeld is komt niet door het hobbelweggetje, hij huilt. Afscheid nemen doet zeer en het prikken in mijn ogen blijft lang aanhouden, hoe waardevol het ook is dat het toch gelukt is goed afscheid te nemen. Dag Thando, ik hoop dat het je wel gaat.

Deze dagen zijn er vol mee; ‘ik wens je het allerbeste en veel succes en wie weet, ooit…’. Het zal er over het algemeen niet van komen weet ik en dat maakt het zwaarder. Gisteren nog bij Cedric, een tijdje in zijn galerietje gezeten en er was eigenlijk niet veel te zeggen. Het gaat hem nog steeds niet goed – de gordelroos plaagt hem al meer dan twee jaar – en ik zou hem graag wat optimisme en moed geven. Als dat eens kon. Als ik eens achter kon laten wat nodig is voor een goede toekomst. Voor Thando, voor Cedric en voor velen meer… Het waren maar kleine zaadjes en verder, met de tijd…

Merkwaardig hoe sterk liefde zich doet voelen, juist in de tijd van afscheid nemen.  Dagen vol zon, het landschap maakt meer dan ooit indruk en toch niet half zoveel als de mensen. In de schemering gaan zoals altijd stevig stappende mannen en vrouwen en ik hoop dat ze op weg zijn naar iets goeds. Dat het jullie goed mag gaan en dankjewel voor zoveel dat mooi was.

Morgen vertrek ik maar nee, ik zal Afrika niet vergeten en ik denk dat niemand dat mag doen. Hoeveel of hoe weinig ervaringen je ook hebt in landen waar het minder is dan in Nederland, of je nu wel of niet mensen kent die vloeken of bidden om hulp; we zijn samen en lotsverbonden.

Welke ondoordachtheid iemand ertoe brengt te willen bezuinigen op juist de hulp aan arme landen is mij niet duidelijk. We zullen het beter moeten doen, dat zeker.  Maar ook eerder meer dan minder, er is maar één wereld.

Waarom jij mijn vriend bent,
veel weet ik er niet van.
We liepen langs dezelfde weg
of misschien dat niet eens…
We kwamen elkaar tegen
en herkenden, dat is zeker.
Zo anders, zo’n verschil,
toch stille vanzelfsprekendheid
In jou zie ik mezelf
en ik weet dat jij in mij
ook een spiegel ziet.

Meer is het niet
zo lijkt het me,
meer hebben we niet nodig.

Want jij bent ik en ik ben jij,
in andere gestalte.
Wij zijn broeders.

Lieve Allemaal

Het huis is leeg, de studio bijna. Kan niet gezegd worden van m’n hoofd, daar zit zo nog wel het een en ander in. Ook wel handig, een leeg hoofd is lastig, maar zo tussen alles in ligt nog wel het een en ander dat gesorteerd moet worden. Hier, op de farm van vrienden, lukt het wel denk ik.

En regelmatig gebeurt er iets dat de zonnige winterdagen hier opeens echt zonnig maakt. Veel felicitaties op mijn verjaardag, de eerste om 7 uur ’s morgens van Cedric die 5 keer vertelt dat hij het niet vergeten is.
Op een workshop business orientation in het dorpshuis hebben de deelnemers een collage moeten maken over inspiratie en doel. Aan de wand zie ik op één van de collages prominent mijn eigen foto. “My inspiration and source of knowledge” staat erbij. Ja, Thando doet mee aan die workshop. Elvis, de ober in het restaurant waar ik soms kom, vindt dat ik niet weg moet gaan. ‘Afrika heeft goede mensen nodig.’ Ach ja, de wereld heeft mensen nodig die willen bouwen, we proberen het allemaal denk ik.

Zaterdag – afscheidsborrel voor alle bekenden hier – kwamen de nieuwe eigenaars van het huis met een bijzonder cadeau: een groot doek gemaakt door de kinderen van de kunstklas. Ze hebben er allemaal iets op geschreven; onroerende kleine tekstjes en handafdrukken.

Vandaag gaan de allerlaatste spullen weg uit de studio en dat ziet er nogal beroerd uit;  een lege huls van wat ooit een mooie droom was. Niet dat ik denk dat het allemaal niets gebracht heeft hoor. Ik ben ervan overtuigd (zie ook boven) dat er wel iets gezaaid is. Overigens zou het arrogant zijn te doen of alleen ik gezaaid heb, ook bij mij is gezaaid. Veel geleerd; ik begrijp het leven weer iets beter en dat wordt ook wel tijd als je intussen zestig bent geworden. Maar helemaal begrijpen zal wel nooit lukken denk ik. De afgelopen nachten zijn glas en andere zaken uit de studio spontaan geëmigreerd naar andere oorden en ik weet wie de sleutels hebben. Niet echt mijn probleem, eerder van hen die al die zaken nu in huis hebben. Alleen die afscheidslunch daar doe ik maar niet. Zo’n gedoe voor ze, al die rommel uit de weg ruimen…

De laatste loodjes terwijl ik woon bij vrienden die vriendschap en liefde geven. Het is te doen hoor. En dat ze me ook een flink aantal kilo’s extra meegeven… ‘eigen schuld, dikke bult’ komt in gedachten. Mmm, dikke bult.