Lieve Allemaal,

Bali is geen Afrika (gut…), hier niet wekelijks of soms zelfs dagelijks toestanden – positief of negatief – het leven kabbelt meer. Mijnheer Par en zijn zoon werden allebei ziek en waren uiteindelijk gedwongen in bed te blijven – niet best want geen werk, geen inkomen. Maar naar de dokter gaan deden ze niet. Het is algemeen bekend dat dokters nog wel eens een prik uit willen delen en daar begonnen ze niet aan. Deze keer liep het goed af, ze werden vanzelf weer beter. Ik hoor ook andere verhalen, tot de dood erop volgde. Dokters…

Ik heb intussen een hond maar misschien ben ik wel weer in dezelfde valkuil gevallen als met Dopie in Afrika; het is een vriendelijke hond. Hij kwispelt naar wie er maar komt, gaat opzitten en steekt zijn poot uit. Hoe maakt u het. Alleen aan de vissen in de vijver heeft hij een pest, hij blaft ze fanatiek aan, de vissen zwemmen door. Dat lieve was niet helemaal de bedoeling, hij was ook gedacht om eventuele inbrekers af te schrikken. Nu maar hopen dat die niet weten dat Zoef, zo heet hij, een klein hartje heeft. Zijn naam is ook al verkeerd gekozen. Balinezen spreken de F meestal uit als een P dus de hond wordt soep. Soephond, niet leuk. (Ik ben meestal mister Perang, dat dat ook oorlog betekent negeer ik maar.)

De inbrekers zijn gepakt door de politie. Het was een duo; één persoon uit Java – nou, zie je wel zeggen de Balinezen dan. En één persoon uit Bali. Oei. Hij bleek gelukkig wel ver van hier te komen. Buleleng, dat is helemaal in het noorden van het eiland. Ze zijn hier door het buurtje geleid om aan te geven waar ze het allemaal gedaan hebben en volgens mijnheer Par was het maar goed dat het al donker was en regende, anders hadden de buurtbewoners ze zeker in elkaar geslagen. (!) Nu moet ik naar de politie. De spullen hebben ze waarschijnlijk wel terug – het waren negen inbraken bij elkaar en zo snel kán het allemaal niet verdwenen zijn – maar er ligt mogelijk een probleem. Van verschillende kanten hoor ik dat me dat wel geld gaat kosten. De helft van de waarde aan de politie betalen, een soort vindersloon, heb ik nog steeds voor een prikkie mijn spullen terug. Vinden de Balinezen. Nou ik dacht het niet. De hele dag al doe ik, ter voorbereiding, een mijnheer Konijn. (voor wie het verhaal van mijnheer Konijn niet kent, zie onderaan.)

Recent waren er een aantal filmpjes op het net, en ook op de Nederlandse TV naar ik begrijp, over de corruptie hier op Bali. Man (journalist) zonder helm en zonder rijbewijs op de motor betaalt € 16,– en mag dan doorrijden. Terecht merkt Frans op dat je mensen beter kan waarschuwen voor de gevaren van het rijden zonder helm dan deze sensatie-onzin maar hier heeft het veel commotie veroorzaakt. Dewa, de chauffeur waar ik een keer mee naar Denpasar rijd vindt het een schande, en goed dat die agent gelijk is ontslagen. Tijdens dezelfde rit worden we, verderop in de stad, aangehouden; Dewa heeft zijn gordel niet om. Hij vouwt geroutineerd 10.000 rupiah (€ 0,80) in zijn kentekenbewijs en vijf seconden later rijden we weer verder. Toen ik de motor kocht was er niet gelijk een kenteken. Zoiets duurt een dag of tien. Maar geen probleem hoor; de dealer levert zo lang een valse nummerplaat en schroeft die er voor je op. ‘En als ik nu aangehouden wordt? Dan heb ik geen kentekenbewijs.‘ 20.000 rupiah meneer (€ 1,60). Geen probleem. Dit alles is geen geheime kennis die mij toevallig ingefluisterd is, het is algemeen bekend. Er is ook een prijs om agent, douane-beambte of ambtenaar te worden. Niet goedkoop overigens maar het verdient zich snel terug. Het is aandoenlijk hoe officials reageren op die filmpjes. ‘De mensen zouden kunnen gaan denken dat de politie hier corrupt is!’ Ach, misschien maakt het de politie morgen iets voorzichtiger en krijg ik mijn spullen wel voor gratis.

De NRA (National Riffle Association) in de VS heeft het voor elkaar; de meest logische wetten om wapenbezit (een heel klein beetje) te beheersen worden geblokkeerd door congresleden en senatoren die grote delen van hun verkiezingscampagnes gefinancierd weten door diezelfde NRA. Wie betaalt bepaalt. Je verkoopt je als behoeder van de belangen van de maatschappij en als je er eenmaal zit ga je voor het eigenbelang. Met door spindoctors opgebakken flut-argumenten kom je een eind en als het helemaal moet kun je altijd nog sorry zeggen. Ach, bij de volgende verkiezingen komt er wel weer geld van de NRA om het imago grondig op te poetsen. Mensen vergeten snel, niet alleen daar. Of het nu om banken, kerken, politici, rücksichtslose multinationals of wat dan ook gaat. Sorry. Ja maar er is een crisis uitgebroken, het bedrijf is leeg gevreten en kapot, levens van mensen liggen in puin, een asielzoeker is dood. Ik zég toch sorry!

‘Hebt u dat nou ook?’ Ik hoor dominee Gremdaat. Het schijnheil lekt er aan alle kanten langs en toch denk ik vandaag hetzelfde. Hebt u dat nou ook? Zo’n periode dat je denkt dat het allemaal nooit meer goed komt. Niet goed met de wereld en dus niet met jezelf. Mijn moeders ongebreidelde optimisme heeft in mij geen wortel geschoten. Waar zij nog elke dag met blijheid door het leven rijdt – rolstoel – vind ik het vaak lastig om, bij alle ellende waarvan ik weet dat die er is, eenvoudig gelukkig te zijn. Haar uitspraak ‘het gaat wel over voor je een meisje bent‘ heeft me vroeger nogal eens geïrriteerd. Bij alle rotzooi ook nog een moeder die platitudes spuide. Het heeft lang geduurd voor ik zag dat achter die luchtige woorden de wijsheid van blij zijn met wat is verborgen ligt. Zij laat het zien, elke dag, en werkt met haar blijheid aan een betere wereld. Nu ik nog. Voorlopig lees ik dat er afgelopen jaar 140 miljard – 140.000.000.000,– euro is uitgegeven aan wapens. Gooi er voor die dip nog maar een paar dagen bovenop.

Lieve groet Frank

Mijnheer Konijn.

Mijnheer Konijn moet het gras maaien en dat valt niet mee als je een groot gazon en alleen maar een schaartje hebt. Al dagen ziet hij er tegenop maar opeens heeft hij een idee.

‘Mijn vriend, mijnheer Beer, mijn goede vriend, die heeft een grasmaaimachine. Die kan ik best even lenen.’

En gelijk gaat hij op weg naar de volgende straat waar het huisje van mijnheer Beer staat.

‘Tja’ denkt hij al lopende, ‘mijnheer Beer is natuurlijk wel een beetje over-voorzichtig met zijn spullen. Dat weet ik wel maar ik ben zijn vriend dus het zal geen probleem zijn’.

‘Dat hoop ik tenminste, altijd dat rare zuinig doen van Beer. Ik ben zijn vriend nota bene!’

‘Hij zou verdikke zijn vrienden gewoon aan laten modderen die Beer, schande.’

‘Je zal zien, die machine wil hij niet uitlenen. Nou, als het zo moet wil ik het niet eens!’

‘Stomme Beer.’

Intussen heeft hij het huis van mijnheer Beer bereikt en belt aan. Mijnheer Beer doet open.

‘Ha mijnheer Konijn, wat leuk je te zien.’

‘Weet je wat jij doet, Beer’ zegt Konijn, zijn kop verwrongen van boosheid, ‘ je steekt die grasmaaimachine maar in je ….’

Lieve Allemaal,

Misschien had ik het donderdagavond aan moeten zien komen, opeens liep er een zwarte kat ín huis – geen idee waar vandaan. Toen ik vrijdag de opengebroken deur zag dacht ik alleen maar ‘oh, het is weer zover’. Niet verschrikkelijk boos of geschokt, gewoon, de zoveelste inbraak. In Afrika telde ik er negen. Een uurtje weggeweest en de laptop was weg. De rest hadden ze gelaten, dacht ik… Een inbraak is een degelijke reden voor een borrel en die heb ik genomen. Frans is gekomen voor morele steun, Ketut en Par waren. Een dubieus verhaal wel, de daders moeten geweten hebben dat ik even weg ging, dat ik een mooie leren tas had voor die laptop… en hoe ze de deur open hebben gekregen is ook een raadsel. Het lost het feit niet op maar dan is lang praten goed en dat hebben we gedaan. En toen naar bed. De eerste nacht viel wel mee (borrel?), de tweede nacht was Africa revisited. Niet de schoonheid waarvan ik dozen vol bewaar maar zweterige nacht-uren – de laatste maanden zijn er toch al niet vrij van – geïntensiveerd. Er is meer weg dan alleen een laptop…

Vandaag lekker schrijven op het terras, het is mooi weer hoewel erg warm, en ik heb uitzicht op mijn vijver die van de week – overnacht – opeens vol stond met waterhyacinten. Die zijn alweer weg, ze bleven maar een paar dagen, en nu staat er een heel stel lotusbloemen te bloeien. Toch een beetje de koningin onder de waterplanten. Statig en voornaam staan ze midden in het water mooi te wezen. Het is zo’n zondag van genieten. En sommige dingen liepen uitstekend deze week. Ik heb een graveur gevonden die, heel mooi, heel kleine lettertjes kan graveren (zandstralen) en nog zeer betaalbaar ook. Ik kon dus ook, niet grappig, een nieuwe laptop kopen. Veel op de motor rond geknord, op twee wielen door de bocht maar dat is bij een motor normaal, en geluk gehad met het verkeer. Ik kon genieten onderweg. De hulp is er niet en ook de bouw naast mij lag de meeste dagen stil want het was Galungan, een Balinees feest dat twee keer per jaar terugkomt en een aantal dagen duurt – talloze offers vol met fruit en bloemen en wat de goden niet namen (alles dus) mocht ik hebben. Volle koelkast. Ik doe, helemaal nieuw voor mij, fruitontbijt, fruitige lunch en fruitdesserts. Bestaat er vitaminevergiftiging? Vlak erna kwam Kuningan – gisteren en vandaag – alweer met veel offers. Voor elk huis staat een penjor, een hoge rijkversierde bamboetak, hetgeen op veel plekken is ontaard in een wedstrijd van ‘wie de mooiste heeft’. Prestige is de hoofdprijs, hele maandsalarissen gaan eraan op. De dictatuur van een religie denk ik, om mezelf al snel te corrigeren want geen god vraagt om (te) dure penjors. Ook niet om kruizen van goud en edelstenen of welke ‘statusverhogende’ onzin dan ook. Het verschil tussen de status van dure merkkleding willen of een mooiere, grotere penjor is natuurlijk wel dat je penjors aan godsdienst wijten kunt. Mmm, mooi pak voor naar de kerk, da’s toch eigenlijk ook… Het verschil tussen cultuur en religie; niet altijd makkelijk schijnt het. Hirsi Ali komt er in haar boek ‘mijn vrijheid’ niet uit en Wilders ging er vorige week plat mee op zijn gezicht in een interview met O’Keefe. Hij wist niets meer dan een telkens herhaald ‘I don’t care…’. Je zou hopen dat het zelfkennis was; I don’t care. In de peilingen, gekmakende onzin overigens, is zijn partij weer de grootste. Hello people, he doesn’t care. Of is dat een aanbeveling? Mensen gezocht die er wel om geven. De diepgang van solidariteit toont zich in krappe tijden, en dan valt het wat tegen. Ja minister, je kunt proberen eigenbelang als ontwikkelingshulp te verkopen. Het zal bij de ‘I don’t cares’ instemmend ontvangen worden. Zie je wel! Maar het zijn de kleren van de keizer. Gooi het hele systeem op de schop. Zet die, business class vliegende, four wheel drive rijdende, ontwikkelingsmetoten eruit. Ga met een kritische stofkam door elk programma en ga aan het werk met de ‘do cares’. Blijf verbonden. Yes, I do care! We zien het te weinig.

Ik zie een Amerikaanse uitzending van X-Factor, mensen met veel maar ook personen zonder enig talent komen aan bod. Ik ben overtuigd dat er een voorselectie is, als ze dat niet hadden werd die jury geconfronteerd met duizenden kandidaten. Ze kiezen dus spektakel voor het publiek. Een verwarde homo-jongen – verward omdat hij denkt een ster, een diva zelfs, te zijn terwijl hij er helemaal niets van bakt – komt op. Publiek joelt hem uit, de jury zeikt hem af. Dan maakt hij een fout; hij ettert terug. Al wegzakkend in het moeras van afschuw van publiek en jury, bekt hij de geshockeerde jury leden af tot hij haast door security moet worden verwijderd. De jury is witheet, dit hebben ze nog nooit meegemaakt. Beroemde sterren afgebekt door een… ja door een wat eigenlijk? Slachtoffer? De Romeinen (en zij niet alleen geloof ik) organiseerden spektakels waarbij mensen voor de leeuwen werden gegooid. Of nijlpaarden, of wilde olifanten.., het ging om genieten van gruwelijk leed en – lichtpuntje – er werden tegelijkertijd criminelen gestraft. Die moesten zich af laten slachten, de onwaarschijnlijke sensatie van een slachtoffer dat de leeuw aan stukken scheurde werd wel gewaardeerd maar het was natuurlijk niet de bedoeling dat zo’n gast de keizer of de senatoren voor rotte vis ging uitmaken. Die jongen van de X-Factor kan waarschijnlijk niet meer over straat, hij, maar hij niet alleen, maakte zich totaal belachelijk hoewel hij dat zelf niet scheen te beseffen. Niemand hield hem tegen, niemand beschermde hem tegen zichzelf. Ik denk eerder dat hij op zijn excentrisch gedrag is geselecteerd. Brood en spelen, who cares? Ach, het zijn zomaar wat gedachten omdat ik me zorg maak over een snel afnemende solidariteit. Zonder dat cement is een wereld, een kleine wereld waarin figuurlijke eilanden eenvoudig niet meer bestaan, gedoemd uiteen te vallen in elkaar vijandige partijen. Ik troost me met de gedachte dat deze blog gericht is aan mensen die er wel om geven, people who do care.

met een lieve groet

Frank