Lieve Allemaal,

Waarom een nieuwe blog elke keer zo lang op zich laat wachten weet ik zelf ook niet precies. Soms gaat er een de prullenbak in – te negatief – maar verder lijkt er vaak niet veel te schrijven. Het gaat goed en alles loopt. In de studio wordt hard gewerkt aan een collectie sieraden en ook dat gaat prima. Binnenkort meer daarover. In deze blog vast wat foto’s.

Een week geleden nog schreef ik aan een vriendin dat het allemaal wel meeviel, de laatste dagen komen opeens allerlei berichten los die zorgwekkend zijn. In wat misschien een poging is van politici om de aandacht af te leiden van een aanval op de KPK, de commissie die corruptie moet bestrijden, is er een focus op LGBT mensen. Soms haast grappig, vaker schokkend, nooit positief.

Kinderen die teveel instant noedels eten lopen grote kans homo te worden en homo’s zijn een groter gevaar voor het land dan kernwapens. Wijsheid van respectievelijk de burgemeester van Tanggerang en de minister van defensie. Na hun opname in een inrichting zou je meelijdend kunnen glimlachen; arme verwarde mensen. Maar dat gebeurde dus niet, brede instemming was hun deel.

De vereniging van psychologen en psychiaters in dit land heeft, nostalgisch veertig jaar terug in de tijd, homoseksualiteit tot een officiële geestelijke afwijking verklaart. Het is wel te genezen … zeggen ze.

Gisteren werd een Islamitische(!) school voor transgenders in Yogyakarta door de autoriteiten gesloten nadat de FJI, een groep extremisten, ze eerder al had ‘bezocht’ en bedreigd. De leider van de groep meldt dat ze weer naar school kunnen als ze het transgender opgeven en berouw tonen. ‘Tot dan worden hun gebeden niet verhoord’, meldde de man, overtuigd namens god te spreken.

Een (kleine) demonstratie van LGBT in Yogyakarta werd gisteren verboden met hetzelfde argument dat gebruikt wordt om alles wat onwelgevallig is, inclusief reeds lang bestaande (christelijke) kerken, te verbieden: geen permit of een bedreiging van de openbare orde.

De censor slaat intussen hard toe; mannen in vrouwenkleren, homo-taal (???) en vrouwelijke gebaartjes op televisie zijn vanaf nu verboden. Om verdere besmetting te voorkomen mogen emoji’s, kleine pixel dingen op social media, die twee jongens of twee meisjes verbeelden ook niet meer. Ook regenboogkleuren op emoji’s zijn vanaf nu taboe. Bye bye mrs. Doubtfire, bye bye Tootsie, dag Arch Tutu met je regenboognatie, waar ben je mee bezig? (Het bizarre gebruik binnen het ApGen om kinderen te dopen met water uit een schaal met regenboogkleuren laat ik maar even onbesproken.)

Nee, we hebben er (nog) geen last van en mijn televisieoptredens liepen toch al terug maar niettemin … het is feitelijk geen grapje. Voor wie denkt de ‘daders’ uitsluitend in een bepaalde richting te moeten zoeken; deze week kwamen vier kerkelijke organisaties met het voorstel alle hulp c.q. tolerantie van LGBT ([zelf]hulp)groepen te verbieden. De katholieke bisschoppenconferentie van Indonesië was daar één van.

De stilte, de gelatenheid (en al te vaak instemming) waarmee dit alles in het land ontvangen wordt stelt niet gerust, de ‘meegaandheid’ van de overheid als het fanatici betreft is schokkend. In dezelfde mood worden alle red light districts gesloten en afgebroken. Hebben we ook geen prostitutie meer. Opgelost.

Een volk dat voor tirannen zwicht zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht.”

Nee, ik denk ook niet dat de president hier dat monument of Van Randwijk kent.

Bas Heijne schreef vandaag: “Je kunt geen humane politiek voeren zonder humaan te zijn”. Het sloeg op Nederland natuurlijk, op het wegzetten door PVV en PVVlight van de kinderombudsman die, hoeder van de rechten van het kind, tot voor die partijen ongewenste conclusies kwam. Het had ook een terechtwijzing aan Indonesië kunnen zijn, of aan zoveel landen. Eigenbelang en zelfzucht verkleed als compassie, misschien wel gevaarlijker dan het grove ontkennen van de waarde en het belang van medemenselijkheid. De Trumps en Wildersen van deze wereld vinden helaas voldoende adepten maar ieder die naar zijn of haar hart luistert en oren heeft om te horen wat die fanatici nu eigenlijk zeggen voelt dat er iets niet goed zit. Het is het “opvang in de regio” maar daar niet voldoende middelen voor beschikbaar maken, het met allerhande argumenten kleinschalige opvang onmogelijk verklaren terwijl het er eigenlijk om gaat te ontmoedigen, het “we doen al zo ons best” maar asielzoekers wel vertellen dat ze 22 maanden uit hun neus moeten gaan eten en niets, niets mogen ondernemen, het is die versluierende manier van communiceren die de meeste slachtoffers maakt. Ook hier in Indonesië worden die maatregelen tegen LGBT natuurlijk genomen in het belang van die LGBT. “We moeten ze helpen en doen dat het beste door het te verbieden.” Aldus ook de katholieke kerk hier.

En die KPK? Die slaan ze de laatste tanden nog wel uit de mond. Het vraagt wat planning, wat tact, een beetje rookgordijn en een goede timing maar dan lukt het. Hoe zou je anders je weg naar het parlement kunnen kopen? Hoe moet het als je je investering niet meer terug kunt halen via smeergeld?

Doni is voor twee weken in Lampung, ik kan me dus een beetje eenzaam op zitten winden over van alles. Gisteren vertrouwde Zoef het niet meer en ging, dat heeft hij nog nooit gedaan, naar de slaapkamer en sprong op het (hoge) bed. Maar zelfs hij moest, na flink door de lakens gewoeld te hebben, teleurgesteld toegeven, hij was er echt niet. Samen missen we hem.

Lieve groet, Frank

Vergeven is de deur van het slot halen om tot de ontdekking te komen dat jij zelf de gevangene was. *

Lieve Allemaal,

Het gesprek van de dag in Indonesië was voor even de aanslag in Jakarta, het nieuws en de sociale media waren er vol van. Elk bericht vergezeld van #kamitidaktakut – wij zijn niet bang. Misschien kun je wat vraagtekens hebben over de werkelijke gevoelens van mensen die schreeuwen niet bang te zijn; Indonesië sprak zich in overweldigende meerderheid uit tegen terrorisme en het fanatisme waaruit het voortkomt. Het zou Indonesië niet zijn als niet bijzaken nog meer aandacht kregen. #polisigantengsarinah. Heb jij die agent gezien, die knappe agent bij Sarinah? Die schoenen, die schoenen kosten 8 miljoen! (meer dan een dik maandsalaris). En die rugzak, weet jij wat zo’n rugzakje kost? Nog meer!

Maar: “Kami tidak takut”. Wij zijn niet bang; elkaar sterken in een positieve levenshouding.

De wereld, inclusief Nederland, kan er wel wat van gebruiken. Dat de media vooral berichten over wat niet goed gaat is, tot op zekere hoogte, begrijpelijk; het is hun taak ook. Dat politici hun uitspraken en handelen goeddeels baseren op de geluiden die een luidruchtige minderheid produceert begrijp ik niet. Democratie betekent niet dat een ongefundeerde schreeuwpartij evenveel waard is als een weloverwogen, gefundeerd oordeel, democratie is zeker begrip vóór maar geen legalisatie ván onderbuikgevoelens. Een land besturen betekende om vanuit eigen betrouwbaarheid en rechtschapenheid, een op moraal en weldenkendheid gebaseerde politiek te voeren. Met de kamerleden en bestuurders die, intussen losgezongen van de werkelijkheid aan de basis, eerst en vooral hun eigen (partij)belang nastreven zal het niet lukken. Dan maar een PVV light te worden is geen oplossing. Verkwanselen van eigen overtuiging is ultieme onbetrouwbaarheid. Dat doen en vertrouwen vragen is gelijk aan kiezers doorsturen naar de fanaticus die wel meent wat hij zegt. De tweedeling die lijkt ontstaan is nog steeds relatief, ook nu gaan in de peilingen meer dan honderd zetels niet naar de handelaar in angst. De koopman die bang en in paniek compassie, verbondenheid en respect inruilt voor een schijnzekerheid die niets anders is dan een leeg bestaan ontdaan van menselijkheid is nog steeds in de minderheid. Zet in op de stille meerderheid die verbondenheid wel hoog in het vaandel heeft! Kami tidak takut.

Economische tweedeling is niet relatief te noemen. De 62 rijkste mensen op deze aardbol bezitten evenveel als de 3,6 miljard armste bewoners meldt Oxfam. (NRC zoekt het uit en komt tot de conclusie dat die bewering grotendeels onwaar is; het gaat om minstens 78 mensen. Nou NRC: da’s een reuzenverschil!) Hoe die rijken ermee kunnen leven is me niet duidelijk, hoe het bewondering kan opwekken nog minder. De man die een appartement volgestouwd met oude kranten bewoont wordt voor gek versleten, de vrouw die 40 katten houdt op haar eenkamerwoning heet niet goed snik. De man of vrouw die de zin van het leven vindt in het, ten koste van velen, immer vergroten van een berg geld die sowieso niet op te krijgen is heet een role-model. Er is een dodelijke tendens om alles in winst of verlies uit te drukken. We hebben een regering – ik verdenk ze ervan de ze de vraag hoeveel twee plus twee is zullen beantwoorden met de tegenvraag of het hier inkoop of verkoop betreft – die niet anders doet en met die instelling komt elke soort van hulp aan een ander in het gedrang. Zie hoe ontwikkelingshulp uitgekleed wordt, nu weer door oneigenlijk uitgaven aan dat reeds gekrompen budget toe te schrijven. Ik hoop op moed en consequentheid van hen die beter te bieden hebben dan de armoe van de calculator, die weten dat het geluk van elk van ons basis heeft in verbondenheid.                                                     Kami tidak takut.

In Bali bleef de regen maar uit. Zolang ik terug was nog geen druppel gevallen en het werd zorgelijk. Hier en daar vielen waterputten droog en het land schreeuwde om regen. “El Ninjo” roepen is dan leuk maar natuurlijk geen echte verklaring, die hebben de Balinezen zelf gezocht, en gevonden! Het komt door de lasers. Een aantal disco’s en barretjes, meest in het zuiden maar een paar ook hier in de buurt, schijnen ’s avonds met een fel licht, laser zeggen de mensen, in de lucht. Het schijnt feestelijk te zijn en het trekt klanten. En daar komt het dus van, of beter, daar komt het niet van – geen regen. Dat licht maakt de wolken kapot, een kapotte wolk is geen regenwolk en zo zit dat. En toen brandde er een barretje van een Jakartaan ‘spontaan’ af; wilde niet luisteren en weg bar, weg laser. De goden hielpen ook mee. Een lasser – geen laser dus: lasser – in een resort vlakbij maakte een foutje en een deel van het resort ging in vlammen verloren. Van daaruit voorlopig lasser noch laser. En zie, reeds gisteren begon het spontaan te plenzen. De geboorte van een mythe.

Het was wel een goede maand. Na elf jaar dit keer nauwelijks nachtmerries en als het al een keer mis ging was er nabijheid die geruststelling, troost en morgen is. Het gaat goed, het gaat ons goed! We waren kort in Yogyakarta om de bestelde slijpmachine te bekijken; beetje teleurstellend want er moeten echt een paar zaken aan veranderd worden, vooral de motor is niet sterk genoeg. Maar de leverancier moppert niet, gaat het aanpassen, begrijpt het probleem. Alleen wel binnenkort weer naar Java voor controle … De machine naar Bali laten sturen zonder zeker te weten dat het allemaal werkt is geen goed plan. We zijn druk met het ontwikkelen van een collectie voor Studio Ilham. Binnenkort foto’s van nieuwe producten, we hebben er veel vertrouwen in. Kami tidak takut.

Veel liefs, Frank

*Citaat; bron onbekend.