Lieve Allemaal,

Hier in Bali wil het allemaal wel groeien. Dat is mooi maar heeft ook een down-side. Wat heb ik gelachen om mijn vader die zijn nieuwe tuin prachtig indeelde en vol plantte met van alles moois en er na een tijd achter moest komen dat het spul nog ging groeien ook. Te vol en er klopte niets meer van. Des te wonderlijker dat ik, in een klimaat waarin de natuur zo ongeveer ontploft, bijne hetzelfde heb gedaan. Ja pappa, ik zal niet meer lachen. De meneer die hier helpt in de tuin is meestal bezig met kappen en knippen en deze week was het zover dat twee grote bomen, pas een jaar of twee drie terug als stekjes op de motor meegenomen, eruit moesten. De ene dreigde het zwembad te beschadigen, de ander om over de muur naar de buren te vallen en wat daar dan weer van komt weet je niet. Twee dagen werk!

Om m’n ogen te laten controleren en nieuwe oogdruppels te halen – ik heb al bijna twintig jaar glaucoom in mijn linkeroog en dat wil je dan rechts vermijden – naar het oogziekenhuis in Denpasar. Het is gebruikelijk dat je je eerst registreert en terwijl ik wacht tot ik aan de beurt ben valt lees ik een mededeling. “Buitenlanders betalen vanaf nu het VIP tarief.”  We worden rijk ingeschat blijkt maar weer en gelijkschakeling in de zorg is hier geen thema.

Krijgen buitenlanders dan ook de bijbehorende VIP behandeling vraag ik me af. Welzeker! Ik zit nog geen minuut of ik word uit de rij gehaald en naar een ander deel van de kliniek begeleid. Het vereiste formulier wordt door iemand voor me ingevuld en ik ben gelijk aan de beurt. Gelukkig hebben ze een jonge man in dienst die me dan weer begeleid van wacht- naar behandel- naar andere behandelruimte. Zoiets red je als VIP niet in je eentje. Jammer dat de bloeddrukmeter kwijt was zodat dat moest wachten tot een volgende keer maar verder: heel erg VIP. Verder niet zo gunstig, de oogdruk wordt gemeten en blijkt in het rechteroog gevaarlijk hoog, in het linkeroog (zie ik toch nauwelijks iets mee) is de druk okay maar nu staar en dat wordt een operatie. Gek genoeg duurde het een dag of zo voor het landde; dat rechteroog zou zomaar kunnen gaan. Een stupide opmerking die ik jaren terug maakte kwam weer in gedachten: ‘Blind zijn is in mijn beroep natuurlijk een probleem!’ En de reactie daarop: “Ja jongen, voor taxichauffeurs en boekhouders maakt het niets uit, maar ai, voor jou…’

Heel terechte terechtwijzing maar de helft van die stomme opmerking blijft wel staan; het zou een probleem zijn. Maar hopen dat de nieuwe druppels verlichting brengen. Over een maand ga ik weer voor een VIP behandeling.

Vanmorgen weer eens koffie gedronken bij Ibu Putu, de warung was open vandaag. Dat is niet alle dagen meer en soms komt het ons wel goed uit. We willen haar niet ‘laten vallen’ maar een haar in de soep, botjes in de sate en (uit verhalen) nog erger noodt niet echt. We blijven gaan want ze is zo aardig en wil graag aan het werk blijven. Financieel hoeft ze niet denk ik maar ik begrijp het wel, bezig zijn en je hoort er bij. Ik bestel meestal fruit, Doni een pancake of iets dergelijks, dat kan niet misgaan. Gisteren is Doni voor zijn achtwekelijks bezoek vertrokken naar Lampung, ‘allenig’ dus maar ik kan intussen wel mooi werken aan een E-book over glasvormen, een verhalenbundel en de voorbereidingen voor onze reis naar Nederland in mei. Doni vindt het nog steeds wel veel geld en ‘kan dat nu allemaal wel’ maar we gaan het toch doen. Hij ziet er ook wel naar uit en, in mei vakantiegeld van de AOW. Het moet maar goed komen.

Lieve groet, Frank