Lieve Allemaal
Het is al februari en ik kwam nog niet aan schrijven toe. Januari is altijd al een lastige maand en met de gezondheid – niet veel te klagen hoor – loopt niet alles perfect. De artsen hier zijn wat slordig en zien het al gauw makkelijk in. Intussen zijn ze ook niet heel mededeelzaam, een beetje zoals vroeger ook in Nederland, ‘de dokter weet wat goed voor u is en hoeft niets uit te leggen’. Ik geloof niet in het in sommige kringen populaire ‘eigen onderzoek’ maar bij nieuwe pillen kijk ik hier toch even op google. Nee dokter, het doet geen zeer, het is gewoon wat onaangenaam. En dan blijk ik pillen voor zware pijn bij kanker te hebben. En dat je daar strontmisselijk van wordt en geen alcohol mag vertelt niemand. Blij met bevriende artsen die telefonisch goede raad geven. Die pillen schijnen straks in NL op de zwarte markt best veel op te brengen. 😁
Frans belde, hij had gehoord dat er in het gebouw van de banjar (het buurthuis) boosters werden uitgedeeld. Zo’n bericht druppelt via via het dorp in, westerlingen als ik hebben geluk als ze het meekrijgen. Ik had dus geluk; inderdaad, lange rijen en chaos maar er was een boosterprik voor iedereen.
Klein incident was dat ik, toen mijn naam werd afgeroepen, naar de verkeerde persoon liep en die had zich voorgenomen die dag helemaal niks te pikken, en al helemaal niet van een bule (blanke). ‘We accepteren geen klachten,’ vuurde hij boos. Maaf, maaf Pak 🙏 hielp niet echt.
Ik kan me wel iets voorstellen bij die irritatie. Eerder was ik in de supermarkt. ‘No mask, no service’. Tientallen westerlingen lopen vrolijk rond zonder het verplichte masker, het personeel durft niets te zeggen. Balinezen gaan de confrontatie uit de weg maar ik stel me voor dat ze er wel iets van vinden. In vergelijk mét valt het aantal besmettingen hier mee. Dat zal voor een deel aan gebrekkig bijgehouden cijfers liggen maar mogelijk helpt ook dat het leven hier zich vooral buiten of in deels open ruimtes afspeelt. Niettemin, de gevolgen van de pandemie zijn heftig. Toen we vorige week door Ubud reden telden we 92 leeggeruimde en talloze gesloten winkels. Eerst allemaal gesloten bij gebrek aan toeristen, na twee jaar ellende was het geld voor verlenging van de huur bij velen blijkbaar op. Ze zitten thuis met wat voorraad, zonder perspectief.
Op een morgen heel vroeg wakker geworden, ik dacht het kwam doordat Zoef op de poort stond te beuken maar later begreep ik dat er een aardbeving was. Vaag staat me iets bij. Waarom Zoef in paniek raakte is dan ook verklaard. Geen schade. Overigens is Zoef, nu Doni in Lampung is, sowieso wat lastig dus misschien was die aardbeving niet de aanleiding. Ik word getolereerd als een wel aardige huisgenoot, Doni is zijn grote liefde en nu die er niet is heeft Zoef er soms tabak van. Hij wil dan weg. Hij zou makkelijk over de schutting kunnen springen maar dat durft hij niet dus gaat hij, totaal nutteloos want het werkt niet, op de poort rammen, bij voorkeur om een uur of 4 in de morgen. Als ik naar buiten kom en roep tijgert hij naar me toe en biedt zijn poot aan. Ik aai hem over de kop, zeg dat dit niet goed is en hoop er het beste van. Soms gaat het dan goed, soms. En anders: herhaling van opstaan, deur opendoen, roepen, tijgeren, poot.
Voor jullie komt de lente er spoedig aan, wij hebben altijd mooi weer. Ik doe mijn best er weer een mooie maand van te maken. We redden het wel. Lieve groet, Frank
