Een klein bericht in de krant over nieuwe regels van de Italiaanse overheid. “Ngo-boten die migranten in nood oppikken op zee moeten direct naar een haven varen. Een kapitein die zoekt naar mogelijke andere schipbreukelingen krijgt een boete van € 50.000,–. Bij herhaling is hij zijn schip kwijt.” Het staat er gewoon: bij vermoeden van mensen in nood verboden actie te ondernemen.
Lieve Allemaal,
De eerste weken van het nieuwe jaar zijn intussen al voorbij, wat laat dus maar van harte wens ik iedereen een mooi en betekenisvol jaar toe. Het afgelopen jaar eindigde voor ons met goed nieuws en wat gedoe. Dat malle plan waarbij pensionado’s € 130.000,– vast moesten zetten zolang ze in Indonesië zijn is van de baan. ‘We kijken er later nog eens naar’ zegt de overheid. Ik denk dat ze bedoelen: ‘Het was een uiterst dom plan maar dat gaan we niet toegeven’. Minder aardig was dat ik een flinke val maakte. Voor ons huis loopt een klein slootje, daarom is er naar de ingang van onze tuin een bruggetje. ’s Avonds thuisgekomen, Zoef stond al enthousiast achter de poort te wachten. Doni ging als eerste naar binnen en terwijl ik op het bruggetjes stond – brug een beetje glad en mijn slippers intussen vrijwel zonder profiel – wilde Zoef tegen me opspringen. Mijn mooie nieuwe witte broek! Ik bewoog iets naar achteren, gleed uit en viel in de sloot, hoofd met een klap tegen de muur. Bril weg, alleen wat resten teruggevonden. Flinke hoofdwond, shirt en broek behoorlijk rood. Intussen genezen, alleen aan mijn nek nog wat (lichte) klachten. Oh ja, en vandaag viel mijn reservebril spontaan uit elkaar.
In het nieuwe jaar ook goed nieuws, ik ben vanaf nu in het nationale ‘ziekenfonds’ verzekerd. Alles gedekt, geen eigen risico en de premie is € 9,50 per maand. Eat that NL! Een beetje meer gedoe/bureaucratie hoor ik, maar dat is het waard. De verzekering die ik had kostte € 220,– en dekte alleen opname in een ziekenhuis. Verder hebben we het huis laten schilderen – vernissen eigenlijk – en een aantal planken laten vervangen. Houtworm is nooit leuk, met een houten huis is het ronduit bedreigend. Vandaar. Prima werkers, alles klaar en hoewel het voor Indonesië een flink bedrag kostte is het, vergeleken met bijvoorbeeld Nederland, een absoluut schijntje. En het huis ziet er weer prachtig uit.
De wereld niet. Positieve ontwikkelingen – ze zijn er gelukkig ook – worden ruim ‘gecompenseerd’ met verschrikkelijkheid en ik vraag me af wat de volgende generaties te wachten staat. Ik ben er niet positief over. Mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar is ‘blijven proberen een verschil te maken’. Kleine kerst, klein jaarplan, kleine goedheid; meer zit er voor mij gewoon niet in. Frustrerend is dat zij die op posities zitten waar verdergaande actie wel een optie is dat nogal eens nalaten. “Wij” hebben ze daar gekozen, hoog tijd ook in ons stemgedrag de kracht van ‘het kleine’ te onderkennen.
Data vieren of gedenken, waarom eigenlijk? We worden elke dag een dag ouder, kennen elkaar elke dag een dag langer en die gebeurtenis is elke dag een dag langer geleden. En toch, al die data zitten in mijn hoofd en geven, al naar gelang, een warm, blij, triest of (soms) boos gevoel. Mijlpalen en piketpaaltjes die het leven overzichtelijk houden?
Dertien januari is de dag dat Doni en ik elkaar, 17 jaar geleden in Jakarta, ontmoetten. Het is ook de dag dat Emmanuel en ik, 19 jaar terug in Stellenbosch, ringen kochten. Afgelopen vrijdag, de 13de, zijn we om het te vieren goed uit eten geweest. Mét een wat melancholieke ondertoon vanwege die andere dag. Op de drieentwintigste van deze maand ligt ook die gruwelijke gebeurtenis al weer 18 jaar achter. Ik koop bloemen, luister een requiem* en probeer blij te zijn met wat is.** Nog een voornemen om het jaar goed mee door te komen.
Lieve groet, Frank
* Het requim van Preisner is een aanrader.
** Ja tante de Haan, ik tel ze. Niet elke dag geef ik toe, maar wel vaak.